واکنش‌های بسیاری از موضع ستایش دیدم که صحبت‌‌های مرا در بی‌بی‌سی فارسی «وطن‌پرستانه» و «میهن‌دوستانه» قلمداد کرده‌اند. بی هیچ شکی من ایران را دوست دارم. با ذره‌ذره‌ی وجودم. هیچ شرمی هم ندارم از این‌که بگویم ایران را دوست دارم. ولی ایرانی بودن من تصادف تاریخ است. در کنار حب وطن، مهم‌ترین و فوری‌ترین انگیزه‌ی من برای این سخنان، انسان بودن است. اخلاقی بودن است. گذشته از تمام این‌ها، انگیزه‌ی اصلی: منطق داشتن است و خرد داشتن. یعنی همان چیزی که انسان را از درندگان متمایز می‌کند.
این را این‌جا افزودم چون روزهای سختی در پیش داریم و باید بی‌وقفه روشنگری کرد و مرعوب نهیب بهتان‌زنان و تیرگی‌افکنان نشد. در راه دفاع از حقیقت و انسان، بی‌شمار کسانی که پشت گلوله‌های اسراییل و زیر پرچم آن امروز نعره‌ی آزادی‌‌خواهی و عدالت سر می‌دهند (صعب‌روزی، بلعجب‌کاری، پریشان عالمی)، در این راه بی‌وقفه به من و شما انواع برچسب‌ها را خواهند زد. از همکاری با جنایت‌کاران جمهوری اسلامی تا همسویی با جلادان آخوندی. باید سخت‌رو بود و محکم در برابر این سیل افتراها ایستادگی کرد.
نیازی به هیچ اقدام عجیب و غریب نیست. لازم نیست دین‌دار باشید. لازم نیست مسلمان باشید یا شیعه باشید. لازم نیست اسماعیلی باشید یا اثنی‌عشری باشید. لازم نیست سنی باشید یا شیعه یا صوفی یا اهل حق یا بهایی یا حتی یهودی. کافی است انسان باشید. کافی است از همان فرایندی که در آن ارگانیسمی که در کاسه‌ی سر یکایک ما وجود دارد استفاده‌ی درست کنیم. سر و ته استدلال‌های این آدم‌ها با هم می‌خواند؟ یکی لشکر کشیده به کشوری دیگر که او را متهم به جنگ‌افروزی می‌کند. آن هم در میانه‌ی مذاکره‌ای که قرار است به صلح ختم شود. بعد با هر قدم خون‌ریزی به قربانیان می‌گوید: ما دوست شما هستیم و برای آزاد کردن شما آمده‌ایم. کجای این صورت‌بندی غیرقابل فهم است و برای تحلیل آن نیازی به چیزی جز انسان بودن شما دارد؟
راه دراز است! برادر! خواهر! هم‌نوع! انسان! کمربندها را محکم ببندید. زره به تن کنید:
دل شکسته‌ی ما همچو آینه پاک است
بهای در نشود گم اگر چه در خاک است
ز چاک پیرهن یوسف آشکارا شد
که دست و دیده‌ی پاکیزه‌دامنان پاک است.
مرعوب نهیب تردامنان نشوید. در بازی روانی هتاکی مغلوب نشویم. نگذارید آلوده‌دامنان شما را در صداقت و پاکدامنی خودتان به تردید بیندازند.
نکته‌ی آخر اما این است: ما انسان‌ایم. و انسان خطا می‌کند. خطای تحلیل دارد. خطای نظری دارد. این هم شامل دشمن ما می‌شود هم شامل من و شما. همیشه مراقب باشیم که در قطعی‌ترین تصورهای ما ممکن است اشتباه کرده باشیم. این فروتنی را داشته باشیم که اگر جایی خلل منطق‌مان را دیدیم بی‌درنگ سر در برابر خرد فرود بیاوریم.
