اردیبهشت ۱۳۸۵

دوران دنیا می‌گذرد و شوکت‌اش برای هیچ کس ماندنی نیست. ریاست، خود ریاستی است اعتباری و مسندی که امروز یکی بر آن نشسته، دیری نمی‌پاید

در این که هیچ کسی نمی‌تواند و نباید مانع پیشرفت و توسعه‌ی علمی و اقتصادی ایران شود، هیچ تردیدی نیست. هیچ عقل سلیمی نمی‌گوید که

امروز داشتم این مثنوی تازه‌ی سایه‌ی نازنین را می‌خواندم. مناجات شگفت‌انگیزی است و سخت اشارت‌ها دارد به روزگار ما. مزید منفعت همگان تمامی مثنوی را،

خوشتر آن باشد که سر دلبران / گفته آید در حدیث دیگران! ۱. می‌گویند روزی بنجامین فرانکلین، از دوستان نزدیک تام پین، به او گفت:

مدت‌ها پیش مطلبی درباره‌ی کتابی نوشتم (اخلاق اسلام و حاکمیت قانون) که به تازگی درباره‌ی اخلاق در اسلام نوشته شده است. امروز، داشتم این کتاب

فیلم زفیرلی درباره‌ی مسیح را تلویزیون در دو قسمت نشان داده است. فیلم شگفت‌انگیزی است. ساعتی پیش به بانو می‌گفتم که وقتی سخنان عیسی را،

تلویزیون دارد «عیسای ناصری» زفیرلی را نشان می‌دهد و من بی‌تاب‌ام با دیدن‌اش. هیچ فیلمی که درباره‌ی مسیح دیده‌ام،‌ این قدر اثرگذار نبوده است برای

چند روز آخری را که در ایران بودم،‌ یادداشت عجیب و غریب و غیر منتظره‌ای که محمود فرجامی نوشته بود، پاک آشفته‌ام کرد. اصلاً توقع

این مطلب بخش نخست، از سه بخش ترجمه‌ی مقاله‌ی جان کین درباره‌ی دموکراسی، در دایره المعارف اینکارتای مایکروسافت است. به زودی دو بخش دیگر مقاله

سال‌ها پیش دکتر سروش در مقاله‌ای از این‌که سقف معیشت را بر ستون شریعت بر پا کرده‌اند انتقاد کرده بود که اگر چه همین سخنان

در هواپیما نشسته‌ایم به سوی لندن و دارم خاموش اندوه می‌خورم به آماس بیمارگونه‌ی دین‌داری و تشرع در خاکِ خانه. در فرودگاه چنان که شیوه‌ی

به اتفاق بانو و دو دوست بزرگوار، دیروز را سری به کافی‌شاپ خانه‌ی هنرمندان زدیم و دو ساعتی به گفت‌وگو نشستیم. آن‌که در عکس، از