ما دیگر آن آدم‌های سابق نیستیم
محمدرضا نیکفر پایان یک درگیری به قول ترامپ «دوازده روزه». معلوم نیست که آتش‌بس پایدار بماند، چون شاخص اول این درگیری، طرف‌های آن است که
تیر ۴, ۱۴۰۴
محمدرضا نیکفر پایان یک درگیری به قول ترامپ «دوازده روزه». معلوم نیست که آتش‌بس پایدار بماند، چون شاخص اول این درگیری، طرف‌های آن است که
مردم باقی بمانید. مردمی نشان دارد. مردم آن‌ها نیستند که فلان سیاست‌مدار یا بهمان هوسناک جاه‌طلب مردم بخوانند. در این غوغا، یا باید ایرانی ماند
خوب است حالا به عقب برگردیم و ستون فقرات تبلیغات سنگین رسانه‌ای این روزها و روزهای قبل را پیدا کنیم. دو محور کلیدی جنگ روانی
گام اول این کابوس خون‌آلود به پایان رسید. آتش بس فوری‌ترین و کلیدی‌ترین خواسته‌ی هر انسان باوجدان و سالمی بود. ایرانی که جای خود دارد.
لابد این روزها از بسیاری جاها شنیده‌اید یا دیده‌اید که گفته‌اند: «این جنگ، جنگ ما نیست». جنگ کی با کی نیست؟ مقصود این است که
توضیح: از این پس یادداشت‌های تحلیلی درخور اعتنایی را که دغدغه‌ی ایران محور کانونی‌اش باشد در این سلسله یادداشت‌ها افزوده خواهند شد. این نخستین یادداشت
اسیر هیجان نشوید روز دهم جنگ است. ایران به رغم مداخله‌ی آمریکا در جنگ به سود اسراییل به زانو در نیامده است. سناریوهای مختلفی را
دو معنای وطن وطن یعنی خاک؟ سؤال ساده‌ای نیست واقعاً. به این دلیل که هر چند محل تولد هر انسانی به اختیار و انتخاب خود
پیام ویدیویی کوتاه شهرام شبپره، با فاصله‌ی بسیار یکی از بهترین و انسانی‌ترین پیام‌هایی بود که برای مردم ایران دیدم. ظاهرش هیچ مضمون سیاسی ندارد.
سرعت تحولات ایران سرسام‌آور است. شب و روز کارم مشاهده‌ی دقیق حوادث است. تا کنون کوشیده‌ام با تشخیص درست مسئله، راه‌حل‌های احتمالی و سناریوهای محتمل
این یادداشت را برای تشریح فضایی که در آن گفت‌وگو می‌کنیم می‌نویسم. قبلاً گفته بود که از سال ۸۸ به این سو در چند نوبت
فراز دهم این سلسله یادداشت‌ها زبانی دارد که بسیار شخصی‌تر است و مضمون‌اش انسانی است و صمیمی. لذا از همین منظر آن را بخوانید. در
تازه‌ترین پاره از این سلسله یادداشت‌ها را به نام نامی دو رفیق زنده‌یادم – هوشنگ ابتهاج و پرویز مشکاتیان – آغاز می‌کنم که هر دو
وخامت وضعیت ایران روز به روز و ساعت به ساعت شدت پیدا می‌کند. ایران سپر نینداخته در برابر تجاوز. هر یک ضربه‌ای که می‌خورد یکی
بخشی از وضعیت فعلی جامعه‌ی ایرانی در واکنش به تجاوز غیرقانونی اسراییل (بله، بنا به تعریف دقیق حقوق بین‌الملل این کار مصداق بارز تجاوز غیرقانونی
ایران ما در التهاب است. بی‌وقفه خانه‌ی ما می‌سوزد. بدخواهان ما «سوختن تهران» را جشن گرفته‌اند. جاهلان خانگی ما به خیال این‌که خودکامه‌ی خانگی ما
واکنش‌های بسیاری از موضع ستایش دیدم که صحبت‌‌های مرا در بی‌بی‌سی فارسی «وطن‌پرستانه» و «میهن‌دوستانه» قلمداد کرده‌اند. بی هیچ شکی من ایران را دوست دارم.
تعبیری درباره‌ی قرآن هست که مضمونی اخلاقی دارد و در واقع گوهر تقواست. و آن «فرقان» است. این‌که آدمی بتواند فرقان داشته باشد که میان
وضعیت فعلی بر خلاف ظاهرش چندان که به نظر می‌رسد پیچیده نیست. این‌جا محل آزمون ابتداییات وجدان و انسان بودن است. این را بارها دیده‌ام
حماس ۷ اکتبر ۲۰۲۳ به اسراییل حمله کرد. در تمام رسانه‌ها مصاحبه‌گران اولین سؤالی که از هر مصاحبه‌شونده‌ای پرسیدند این بود: آیا حمله‌ی حماس را
اتفاقی که امروز دارد در ایران می‌افتد – بله در ایران، نه در «جمهوری اسلامی» چون ایران و جمهوری اسلامی یکی نیستند و خواسته و
رضا پهلوی چهاراسبه دارد در مسیر ویران کردن تصویر و وجهه‌ی خودش می‌تازد. چطور؟ با دشمن درست کردن برای خودش و تاراندن تمام حامیان بالقوه‌ی
زمینه‌ی جهانی در دنیای دوقطبی – دنیایی که در آن یک سو خیر محض و مطلق است و سوی دیگر شر و اهریمن مجسم –
یکی از مهم‌ترین تجربه‌هایی که هر انسانی می‌تواند داشته باشد این است که جهان را از بیش از یک افق بنگرد. درست مثل آموختن بیش
یکی از معضلات کلان جمهوری اسلامی – از همان روز اول و حتی در ذهن و فکر رهبران‌اش – این خصلت بچه‌پرروی لاف‌زنی است که
