آذر ۱۳۸۴

شنبه‌ای که گذشت، مهدی خلجی در کتابخانه‌ی مطالعات ایرانی درباره‌ی ساختار اقتصادی روحانیت سخنرانی داشت. جستار خلجی جدای از مروری تاریخی بر پیشینه‌ی استقرار روحانیت

چند روز پیش بی‌هدف در کتابخانه‌ی اداره قفسه‌ها را جست‌وجو می‌کردم و ناگهان به کتابی برخورد کردم که هم فوق‌ العاده مرا ذوق زده کرد

 می‌خواستم مدت زمانی بگذرد تا درباره‌ی اشعاری که شجریان برای کنسرت‌اش انتخاب کرده بود چیزی بنویسم. به گمان من – حداقل حس من چنین می‌گوید

داوود راست می‌گفت. امشب بیست سال شده است که از رفتن او گذشته است و من پا به سی سالگی گذاشته‌ام. از میان اهل خانواده،

این ابیات نزاری قهستانی شب مرا ساختند: جهان خراب شد از عالمان وقف تراشبرو نزاری و جز در لباس جهل مباشدر این مزارع دنیا به

کسانی که با فرهنگ اسلامی آشنایی عمیق دارند، به خوبی می‌دانند جایگاه «امر به معروف و نهی از منکر» چه اندازه اساسی و مهم در

متن کامل نقدی را که بر کتاب «ما ایرانیم» نسرین علوی نوشته بودم، در «ضیافت‌خانه‌»ی ملکوت آورده‌ام، به همراه لینک‌های مربوطی که طبیعتاً در صفحات

برای کسی که شریف‌ترین لحظات عمرش را با آواز شجریان سپری کرده است و بعضی از درخشان‌ترین و ناب‌ترین تجربه‌های معنوی‌اش همراه با این صدا

چهار پنج ساعتی می‌شود از کنسرت برگشته‌ایم. به کار دیگری مشغول بودم و الآن بدجوری خوابم می‌آید. همین کوتاه را می‌نویسم که خودم یادم باشد

دارم آماده می‌شوم که از اداره مستقیم بروم رویال فستیوال هال برای کنسرت شجریان (البته پریشب هم شجریان کنسرتی دیگر در لندن داشت که این یکی

نقدی که بر کتاب «ما ایرانیم» نسرین علوی نوشته‌ام در بی‌بی‌سی فارسی منتشر شده است (روایتی سیاه و سفید از وبلاگستان فارسی). فعلاً خود متن

امروز با عزیز مجال گفت‌وگویی افتاد و سخن از علما پیش آمد و انبیاء در بستر تلقیات روحانیت شیعه از خود. شاید این نوشتار حاشیه‌ای