مهر ۱۳۸۴

پاسخ دوم دکتر سروش به حجه الاسلام بهمن پور، از منظری تکرار همان قصه‌های پیشین است. چنان که یک بار دیگر نوشته بودم، وجه برجسته‌ی

تا به حال قطعاً بحث‌های بی‌شمار مخالفان یا موافقان دموکراسی را شنیده‌اید. موافقان، عمدتاً با هر تعریفی که از دموکراسی دارند – چه مینیمال باشد

هر آدمی را لحظات پریشانی و تفرقه‌ی خاطر هست. در اوقات پریشانی هر کس به چیزی متوسل می‌شود تا دقایقی از هجوم خیال‌های ویرانگر بیاساید.

دل‌ام ز نازکی خود شکست در غم عشقو گرنه از تو نیاید که دل شکن باشی. . . ز چاه غصه رهایی نباشدت هر چندبه

قرآن می‌گوید که هر که از یاد خدا تن زند، شیطانی را با او قرین و همنشین می‌کنند: و من یعش عن ذکر الرحمن نقیض

تلویزیون وطن یک فاجعه‌ی تمام عیار فرهنگی است. مجریان و گویندگان برخی شبکه‌های گویا دارند نقش دلقک را ایفا می‌کنند. چیزی که در این یکی

صاحب یک سبد آواز نو دارد کار تازه‌اش را ضبط می‌کند. مفارقت از اینترنت و وبلاگ هم در این برهوت سرعت (!) دارد رسم و

اینترنت ایران به وضع اسف‌بار و کشنده‌ای کند است! ای کجایی اینترنت برادبند! دیروز را با همراه بانو،‌ میهمان سید خوابگرد، بانوی مهربان‌اش و پسر

نخستین صحنه‌ای که امروز با روشن شدن آسمان دیدم، قله‌های مرتفع پای البرز بود. وه چه شگفت است وقتی در کشوری بدون کوه زندگی می‌کنی،

ای تکیه‌گاه و پناه زیباترین لحظه‌های پر عصمت و پر شکوه تنهایی و خلوت من!ای شط شیرین پر شوکت من!ای با تو من گشته بسیار در

ساعتی هنوز نگذشته است که بارانی تند با رعد و برقی نورانی روی لندن را شسته است. شب پیشین آسمان مرکز شهر و همین حوالی