امشب دومین بخش از سخنرانی دکتر سروش درباره‌ی نقش و جایگاه دین در سپهر عمومی انجام شد. از جلسه‌ی هفته‌ی پیشین به خاطر سفر محروم بودم اما از همین جلسه هم حظی وافر بردم. درباره‌ی این سخنرانی باید به تفصیل نوشت چون فکر می‌کنم مضامینی بسیار فربه و درخشان در این سخنان هست که درون‌مایه‌ی گفت‌وگوست. به گمان من، این سخنرانی یکی از شیواترین سخنرانی‌های سروش بود که – دست کم برای من – نقطه‌ی عزیمت آن وحدت تجربه‌ی بشری است. در این سخنرانی، من نقطه‌ی عزیمت را انسان می‌بینم و محور و اساس آن را هم آدمی. چنان‌که گفتم، در فرصتی فراخ‌تر باید شرح و روایت این سخنرانی را تحریر کرد. این چند جمله‌ی نخستین را نوشتم برای این‌که اگر مجال دارید این سخنرانی تقریباً یک‌ساعته را گوش دهید و هم‌چون من لذت ببرید. به نظر من، این سخنرانی گام بلندی است برای گفت‌وگو و گشودن بسیاری از گره‌هایی که این روزها طایفه‌ی ایرانی با آن کلنجار می‌رود. بخش پرسش و پاسخ این سخنرانی را جدا کرده‌ام و جداگانه خواهم آورد. این شما و این سخنرانی دکتر سروش.
Menu
