دارم از داخل بخش کامپیوتر دانشگاه اینها را می‌نویسم. امروز بقیه‌ی بحث سیاسی را ادامه دادیم و رویکردِ رئالیستی ولفوویتز، کندولیزا رایس و رامسفلد را نقد و تحلیل کردیم. دیدگاه ایده‌آلیست‌ها را هم ایضاً . . . و دیگر از این قبیل مباحث . . . ساختار جامعه‌ی ملل در ژنو، معاهده‌ی ورسای، اروپای متحد، موضوع جنگِ عراق . . . نمی‌دانم. جای بقیه‌اش اینجا نیست. بحث خیلی تخصصی می‌شود. شاید سر فرصت مطلبی درباره‌ی رئالیست‌ها و نومحافظه‌کاران دولت جرج بوش نوشتم. فعلاً دل و دماغش نیست. الآن باید بروم ناهاری بخورم و با استادم بروم بریتیش میوزیم. راستی این بچه آمریکایی‌های کلاسمان چقدر از من خوششان آمده است! یعنی ما اینقدر خوش‌تیپیم؟!
دیگر باید راهی شد. زمان دارد از دست می‌رود و دل ما هم هزاران مایل آن سوتر دارد بال بال می‌زند. آن روز به حضرت دوست می‌گفتم که این فصل و وصل‌ها، برای من خیلی دردناک است. انگار مریضی توی اتاق سی‌سی‌یو روی تخت باشد و تنها با ماسک اکسیژن تنفس می‌کرده باشد. حسابش را بکنید که یکی هر چند دقیقه این ماسک را بردارد و دوباره بگذارد سرِ جایش! خوب اگر می‌خواهی ما را بکشی و قصدِ جانِ ما داری، یک دفعه خلاص کن هم خودت را و هم ما را:
محتاج قصّه نیست گرت قصدِ خونِ ماست
چون رخت از آن تست به یغما چه حاجت است
جامِ جهان نماست ضمیر منیر دوست
اظهار احتیاج خود آنجا چه حاجت است؟
