یاد قدیما
الآن داشتم آرشیو رو نگاه می‌کردم به این مطلب رسیدم که خیلی وقت پیشا نوشته بودم:
«خیلی خوبه هر پرنده‌ای به اندازه قوت پر و بال خودش بپره و برای سقف پرواز سایر پرنده‌ها هم تعیین تکلیف نکنه:
تو رعیت باش چون سلطان نه‌ای / تک مران چون مرد کشتیبان نه‌ای
مرغ پرنارسته چون پران شود / طعمه هر گربه دران شود
در تو نمرودی است آتش در مرو / رفت خواهی اول ابراهیم شو
فکرشو بکنین یه مورچه بخواد راجع به مصلحت و عقلانیت رفتار یه انسان نظر بده! بین آدما هم افرادی با ظرفیت و حوصله مورچه زیاد پیدا میشه. بدبختی از اونجا شروع میشه که آقا مورچهه با کلی الدرم بلدرم بخواد بگه آقای انسان بپا تو لونه ات آب بارون نیاد.»
از خودمان خوشمان آمد!!
