بخش آغازین سخنرانی دکتر سروش را درباره‌ی امام علی گوش می‌دادم. همین جملاتِ اول‌اش حسابی تکان‌دهنده است:
«…مردم عوام به خاطر این‌که کسی را بزرگ بشمارند، او را تا سطح خودشان پایین می‌کشند؛ فضایلی را به او نسبت می‌دهند که خودشان آن‌ها را فضیلت می‌دانند. و نیکی‌هایی را در او سراغ می‌گیرند که برای آن‌ها عظمت دارد…»
«…مردم عوام به خاطر این‌که کسی را بزرگ بشمارند، او را تا سطح خودشان پایین می‌کشند؛ فضایلی را به او نسبت می‌دهند که خودشان آن‌ها را فضیلت می‌دانند. و نیکی‌هایی را در او سراغ می‌گیرند که برای آن‌ها عظمت دارد…»
ما بعضی وقت‌ها، خودمان چیزی در نظرمان بزرگ و مهم است، و فکر می‌کنیم بزرگی هر کسِ دیگری به این است که در قالب همینی باشد که ما می‌گوییم و ما می‌اندیشیم! بیش از یک سال پیش، یادداشتی نوشته بودم با عنوان «شعرهای واقعی یا واقعیت‌های شعری». قرابت فراوانی دارد با این سخنرانی. درباره‌ی علی واقعی – یعنی علی بن ابی‌طالب – صحبت کردن بهتر است تا آلوده کردن ذهن و زبان به فکر علی جعلی و قلابی (یعنی همین علیِ مدرک جعل‌کن!)
