همه را نشاید، پس چه را شاید؟

قطعه‌ای از نامه‌های عین القضات است. حرف‌های خودم را از توی‌اش پاک کردم. اول و آخر قطعه، قطعاتی از سه تار پرویز مشکاتیان در نواست. دل‌تان خواست همان‌ها را گوش کنید!
همه‌ی شلختگی، بی‌نظمی و سرعت‌اش را بگذارید به حساب حال خراب‌ام که دارد فاتحه‌ی پادکست را هم می‌خواند!

بایگانی