باشد، میزنم به سیم آخر. هر چه ملت دوست دارند بگویند. یک بار دیگر هم نوشته بودم که من علی لاریجانی را سیاستمدار و دیپلماتی ترازِ اول میدانم. این آدم اصلاً برای هیچ شغل و منصب دیگری در جمهوری اسلامی ساخته نشده بود جز کار دیپلماسی. هر کس این آدم را به این کار حاضر گمارده است هوشمندی زیادی به خرج داده است. واکنشهای اخیر علی لاریجانی به آمریکا در شمار دندانشکنترین پاسخهایی بود که یک سیاستمدار ایرانی به آمریکا داده است. به نظر من دستگاه دولتی باید رسماً سکان هدایت سیاست خارجی جمهوری اسلامی را به لاریجانی بسپارد و به بقیه مؤکداً بگوید فقط سکوت کنند و بگذارد یک نفر باسوادتر و دیپلماتتر از خودشان حرف بزند. سخنان لاریجانی را از بسیاری جهات من سخت منسجم، متین و محکم میدانم. تیتری هم که رادیو زمانه برای سخنان او انتخاب کرده است، شاهکار است: «آمریکا به لیبرال-دموکراسی در عراق التزام ندارد» و این درستترین سخنی است که هر سیاستمداری در چنین وضعیتی میتواند به رخ آمریکا بکشد. سخنان لاریجانی فکت دارد، اشارات صریح دارد. تنها حرفهای جدلی نیست.
