از شاهکارهای بازجوهای بی‌سواد

این را یادم رفته بود بنویسم که وقتی سریال اعترافات پخش می‌شد، این بیچاره‌ی کیان تاجبخش می‌گفت: «آقای پوُپر» (Pooper)! نمی‌گفت: «پُپِر» (یا حتی پاپر، Popper). به نظر شما اصلاً ممکن است آدمی که در غرب تحصیل کرده باشد و آن‌جا بزرگ شده بود، چنین اشتباه فاحشی مرتکب شود؟ چه جور آدمی می‌گوید «پوُپر»؟ آدمی که مدام با متن‌های فارسی سر و کار دارد و قرائت انگلیسی یک اسم را نمی‌داند. شاید (محض خاطر بعضی از دوستان عجول، زیر شاید را خط می‌کشیم!) هم تاجبخش می‌خواسته با این قرائت غلط که قطعاً خودش از غلط بودن آن آگاه است، به ملت (البته ملت فلسفه‌خوان) بفهماند که بابا این‌ها خیمه‌شب‌بازی است، باور نکنید این مزخرفات را. ولی مسئولان گرداننده‌ی این سریال دنبال کوبیدن چه کسی بودند؟ پوپر برای چه کسی زیان‌آور است؟ پوپر را در برابر چه کسی مطرح می‌کنند؟ ذهن‌های ساده‌اندیش امنیتی نام پوپر و عبدالکریم سروش را البته مترادف می‌گیرند، بدون توجه به این‌که میان مبانی فکری این دو آدم تفاوت زیادی هست. ولی بازی تبلیغات است دیگر. در نتیجه، اگر مستقیم نمی‌شود به سروش در این برنامه گیر داد، غیر مستقیم که می‌شود! قصه‌ی همان دیوانه‌ای است که در یکی از روزنامه‌های دروغ‌پرداز و خیال‌باف وطنی ما نوشته بود سروش و پوپر با هم قهوه می‌خورده‌اند، غافل از آن‌که قصه اساساً خیالی است! پس جای تعجب ندارد که آن روزنامه‌ی کذایی امروز از مدافعان این خیمه‌شب‌بازی خنده‌دار است و فکر می‌کند عجب توطئه‌ی مهمی را کشف کرده‌اند! خدا شفای‌تان بدهد که مرض‌تان خیلی ریشه‌دار و عمیق است.