یک دوست گفت:

دلم می خواهد بعضی مسائل را اینجا مطرح کنم که معمولن هیچکس مطرح نمی کند.
یکی اینکه در ایران یک توده ی همسان به نام مردم نداریم بلکه اقشار و گروهها و زیرطبقات – به نظر من طبقه به معنای کلاسیک آن هم در ایران وجود ندارد – داریم. ۹۰ درصد مردم ایران به قدرت رسیدن کسی مانند احمدی نژاد را فاجعه نمی دانند. اما چرا؟ یکی اینکه وقتی نگرش دیگر – معروف با اصلاح طلبی – به قدرت رسید عملن قدرت اجرایی در دست نگرش دیگر – معروف به اصول گرایی – بود. دیگر اینکه مطالبات مردم ایران – به دلیل لایه لایه بودن و فاصله ی زیاد این لایه ها – نه تنها یکدست نیست که گاهی به شدت متضاد است. برای نمونه ممکن است در پایتخت رعایت حجاب را یک اجبار کریه بدانند اما همین حجاب در شهرهای دورافتاده یک تکلیف شریف بدانند. اما به دلیل اینکه اکثریت این جامعه – که در نقاط کم توسعه یافته – زندگی می کنند و دسترسی به رسانه هایی مانند اینترنت ندارند از نظر مایی که آنها را نمی بینیم و صدای آنها را نمی شنویم وجود ندارند. ما فکر می کنیم مردم یعنی همین چند درصدی که در رسانه های اصلاح طلبان یا در اینترنت قلم می زنند.
نکته ی دیگر اینکه برآیند خواست مردمی که رأی می دهند است که نگرشی مانند آنچه احمدی نژاد نماینده اش شناخته می شود را به قدرت می رساند.
چند روز پیش مستندی از بی بی سی پخش شد که رئیس شورایی را در دستجرد نشان می داد که زنان را در عرصه ی اجتماع جدی نمی گرفت بقیه ی اعضای شورا هم تلویحن همین نظر را داشتند. حال این مردم رئیس جمهوری انتخاب می کنند که نظرات آنها را در اداره ی کشور به کار می برد ولی دختران دانشجوی تهرانی آن را از چشم حکومت می بینند.
من به عنوان کسی که از سیاست های احمدی نژاد صدمه زیاد دیده معتقدم که در کشورهایی مثل ایران اگر دموکراسی حاکم باشد خیلی طبیعی است که کسی مانند احمدی نژاد به قدرت برسد. چیزی که غیر طبیعی است این است که کسی به قدرت برسد که آزادی هایی را که اقلیت روشنفکر می خواهند تأمین کند.
به نظر من در کشورهایی مانند ایران حکومتی می تواند نظرات روشنفکران را به کار ببندد که رودرروی اکثریت جامعه قرار بگیرد که این خود در نهایت منجر به دیکتاتوری و نابهنجاری هایی می شود که کاملن با دموکراسی منافات دارند.

موسا گفت:

با این همه ادعای اخلاق شما و حضرت استادتان، چه راحت بی​اخلاق را در حق دشمن روا می​دارید. بماند که عرفان هم …

ناشناس گفت:

خدمت(( یک دوست)) عرض میکنم:
تاحدودی این بحث راجع به توده درایران را میپذیرم.این یک معضل است برای دموکراسی.اما نه فقط درایران که همه جای دنیا این توده حکومت میکند(منظورم درانتخاباتهاست نه اینکه مثلا چون به احمدینژاد رای دادند پس حکومت میکنند!)اما فراموش نکنید که درایران موتنعی برسرراه دموکراسی حتی حداقلی اش وجوددارد ودردورقبل هم وجودداشت که درجاهای دیگروجودندارد.به نظر شما ایا نقش شورای نگهبان واین قدرت احمدینزاد که به راحتی پولهای شهرداری رادادورای خرید واب از اب تکان نخورد،وقدرت امثال حسین بازجو و…اگرنبودند بازهم اوضاع همین است که احمدینژاد به راحتی پیروز شود.فراموش نکنین که رفسنجانی باهمه بدنامیش وقتی جناح اصلاحات ازاو حمایت کرد بدون اینکه ان کارهای جناح مقابل انجام بشود ۱۱۰۰۰۰۰۰رای اورد.این یعنی اینکه ایران ظرفیت بسیاری دارد.یادتان نرود که خاتمی ۸ سال پیروزی را باشعاراصلاحات وازادی وحقوق بشر به دست اورد باهمین توده!ان موقع شورای نگهبان فکرش را هم نمیکرد که اینگونه بشود تا کار خودش را بکنداینها فقط چند نمونه اندک است.العاقل یکفیه بالاشاره.به هرحال من به اوضاع ایران امیدوارم برای پیشرفت دموکراسی.نباید این پیشرفتها رانادیده گرفت که اگر قدرت مطلقه برخی گروهها کنار برودانوقت خودبه خودیک انقلاب بدون خونریزی وبدون …رخ داده است.نکته اخرکه بران تاکیددارم این است که دموکراسی رابا یک انتخابات اشتباه نگیریم.رکن رکین دموکراسی این فرمول منتسکیو است که فقط قدرت ،قدرت رامتوقف میکند.اگرقدرت قانون درمملکت ما بالا برود که به مرورزمان همینگونه هم خواهد شد دیگر مشکلی نداریم همین شعارمیرحسین.خلاصه این بحث توده گمراه کننده شده است.