Mehrgān گفت:

پیش از هر چیز، شادمان ام که این گفت و شنودها درباره شیوه برخورد با مسأله اسراییل و فلسطین فزونی گرفته است.
اما پاسخ شما به مدافعان سفر مخملباف به اسراییل، بخش مهمی از دیدگاه های ایشان را نادیده گرفته و تاریخ معاصر خاورمیانه را دستچین کرده و دگردیسه کرده است.
این که «انتقاد هم‌زمان از وضع تبعیض حاکمان ایران علیه بعضی از شهروندان‌شان منافاتی ندارد با این‌که منتقد سیاست‌های تبعیض‌آمیز اسراییل، غصب سرزمین یک ملت دیگر و ریشه‌کن کردن سیستماتیک کل یک ملت باشید»، سخنی درست است. اما گمان می‌کنم، هنگامی که به مقایسه اسراییل با دیگر کشورهای مدرن می‌رسید، از ره انصاف بیرون می‌شوید؛ می‌گویید «اسراییل از بدو تشکیل‌اش تا دل‌تان بخواهد به کشورهای منطقه حمله‌ی نظامی کرده است و ده‌ها قانون بین‌المللی را نقض کرده است» یا این که «اسراییل با «تمام» کشورهای دیگر دنیا یک تفاوت بزرگ دارد. در دنیای مدرن، اسراییل تنها کشوری است که بنای وجودش بر بیرون راندن یک ملت از خانه‌ی خودشان است»؛ گویی فقط اسراییل است که «از بدو تشکیل اش» دست به چنان جنایت‌هایی زده است. گمان می‌کنم تاریخ تشکیل پاکستان را در ۱۹۴۷ از یاد برده اید و آوارگی میلیونی غیرمسلمانان را در فرایند پیدایش این کشور مسلمان. از دید آماری، آوارگان مسأله پاکستان بسی بیش‌تر از آوارگان فلسطینی بوده اند.
متأسفانه، در بسیاری از دیدگاه‌های هم‌رای شما، تاریخ و فرایند شکل گیری مرزهای کنونی خاورمیانه از یاد می رود (یا یادزُدایی می‌شود) تا شاید بدین راه، از پروژه‌ای سیاسی (حمایت از حق مردم فلسطین) پشتبانی شود. پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی در جنگ جهانی نخست، شکل‌گیری مرزهای کنونی خاورمیانه و خاور نزدیک، شوربختانه، همواره با پاکسازی قومی، خونریزی گسترده و نقض گسترده حقوق بشر همراه بوده است. کوتاه سخن؛ اگر اسراییل را «غاصب» می‌شمرید، از دید جهانشمول اخلاقی، چاره‌ای نیست که شکلگیری بیشتر کشورهای نوپدید (مانند سوریه، لبنان، اردن و …) را به همان اندازه محکوم کنید. در عمل، شکل گیری کشورهای نوپدید عربی در خاور نزدیک، همواره با سرکوب یا پاکسازی قومی و «اسلامی سازی»، همراه بوده است. برای نمونه از خروار، بنگرید به:
http://en.wikipedia.org/wiki/Islamization_of_Jerusalem_under_Jordanian_occupation
نمونه چشمگیر دیگر، مسأله کردستان است. آوارگان کرد و پاکسازی قومی ایشان بسی گسترده‌تر از پاکسازی قومی فلسطینیان بوده و هست. کردها که پیش از سده بیستم، در سرزمین خود، کردستان، اغلب خودمختار بوده اند، امروز در دستان چهار کشور غیردموکراتیک (ایران، ترکیه، عراق و سوریه) گرفتار آمده اند، بی آنکه آینده ای برای این مساله در چشم انداز باشد — البته، باز یادآوری می‌کنم، هدف من دفاع از ستیزه جویی احزاب کرد یا حکم به جدایی «کردستان» نیست. تنها می خواهم به همه یادآوری کنم که شکل گیری دولت ـ ملت های کنونی در جهان، با خشونتی باورنکردنی و معمولا با پاکسازی قومی، سرکوب سیاسی و ستیزه های خانمانسوز همراه بوده است؛ نمونه ای از این را در تاریخ معاصر ترکیه هم می توان دید:
https://en.wikipedia.org/wiki/Assyrian_genocide
به نظر من مساله اسراییل به سبب درهم تنیدگی شگفت آورش با ستیزه‌های قومی (عرب – یهودی)، دشمنی های مذهبی (اسلام – یهودیت)، و پیکارهای ضداستعماری (جنبش های چپ) و ایدئولژیک (اسلام گرایی در برابر غرب)، برجستگی بسیار بیش‌تری در نگاه جهانی یافته است، ولی از دید تاریخی، به هیچ روی، «بزرگ‌ترین» مسأله انسانی خاورمیانه نیست.
دوم این که درنمی‌یابم که چه گونه استدلال‌های جهانشمول اخلاقی شما، اسراییل را بایکوت می‌کند، ولی حامی همیشگی و سرسختش، ایالات متحده را (که از قضا، به همان شیوه هم پدید آمده) فراموش می‌کند. آیا همپینانان و مدافعان سرسخت اسراییل (اروپای غربی و ایالات متحده) را نباید با همان استدلال های جهانشمول، بایکوت کرد؟ چرا استدلال‌های اخلاقی شما درباره شکل‌گیری خونین کشورهای دیگر (مانند پاکستان) خاموشی می‌گزیند؟ به گمانم اگر استدلال‌های اخلاقی شما را بجد بگیریم، سفر و زندگی در بسیاری از کشورهای جهان، شر اخلاقی خواهد بود — از جمله، کشورهایی که مدافعان سرشناس جنبش بایکوت اسراییل، در آنها می‌زییند.
سرانجام، قصد من دفاع از شیوه شکل گیری خونین اسراییل (یا هر کشور دیگری) نیست. اما هشدار من درباره دستکاری، دستچینی و یادزدایی از تاریخ برای اهداف سیاسی یا ایدئولژیک (نیک یا بد) است. درخواستم این است که برای رسیدن به یا پشتبانی از آرمان‌هایتان، تاریخ را دستکاری یا دستچین نکنید.
روش‌های بسیار گوناگونی برای رسیدن به آرمانهای انساندوستانه (همانند دفاع از حق فلسطینیان) هست. گروهی «بایکوت اسراییل» را پسندیده‌تر یافته اند — گرچه هنوز، نتوانسته ام استدلال محکمی (چه اخلاقی، چه تاریخی) در دعوی شان بیابم. گروهی دیگر از «جنبش صلح اسراییل و فلسطین» دفاع می کنند. از دید من، نتیجه کار است که راهکار درست را تعیین می‌کند، نه جهان بینی‌های زمینه‌ی این راهکارها. راهکارها باید در آزمون تاریخی محک بخورند و شاید آمیزه‌ای از چند راهکار، در فرجام، موفق شود.
هراس هر روزه ی من اما، به خدمت گرفتن تاریخ‌های ساختگی بدست اندیشوران و کوشندگان سیاسی برای پشتبانی یا خردمندانه نمودن این راهکارها است. در پایان، به گمانم، در این میان، کسی سوراخ دعا گم نکرده‌ است، اما پیش چشم داشتن شیشه‌های کبود، مایه داوری های نادرست و خوانش‌های خیال‌آمیز و دلبخواه از تاریخ شده است.