دوست گفت:

آنچه از تفکر اکثر مردم عادی جامعه به نظر میرسد دیگر کسی در ایران برای صندوق رای جایگاهی را قائل نیست. فردای روز انتخابات اکثریت قریب به اتفاق مردم حال و هوای دختر باکره‌ای را داشتند که با توحشی بی نهایت مورد تجاوز قرار گرفته بود و این از بغض فرو خورده‌شان به راحتی پیدا بود.
در ایران راه‌های مسالمت‌آمیز برای گذار تقریبا دیگر وجود ندارد و با این شرایط من بعید میدانم اصلا این سیستم علاقه‌ای به اصلاح با وضعیت کنونی خود داشته باشد.

محمد گفت:

«منافع ملت های دیگر هیچ گاه منظور نظر دولت امریکا نبوده است». این جمله از چامسکی را هیچ گاه از یاد نبرده ام. اوباما هم رییس جمهور امریکاست و در خوش بینانه ترین حالت حافظ منافع آنهاست، نه دلش به حال مردم ایران می سوزد (همچنان که تحلیل شما از حمایت امریکا و اسراییل از دولت احمدی را می پسندم) و نه مردم مصر. بنابراین من هم با شما موافقم که بنا به برخی مقتضیات ممکن است بقای مبارک با منافع امریکا در این مقطع زمانی همسو باشد، اما نوشته ی شما با استفاده از کلمه ی مشفق برای اوباما این شایبه را برای مخاطب پدید می آورد که نکند این صفت در حالت کلی اش منظور نظر نگارنده است، و نه در نسبت آن با مبارک و در نهایت منافع امریکا. اگر هم این گونه نیست و متن گویاست و کوتاهی در فهم مطلب فقط از جانب بنده بوده که هیچ.
به هر روی، نسبت دادن این جمله که [نکند مقصودتان این است که اوباما مثلاً باید می‌گفت برو مردم را سرکوب کن و همه را به خاک و خون بکش و آن وقت زیبنده‌ی صفت «مشفق» می‌شد؟ نه دوست عزیز] به منتقد سخنان شما (هر چند به اشتباه) بیش از آن که در جهت تنویر اذهان و گره گشایی از انبان فروبسته ی معنا باشد یادآور ادبیات «کیهان»ی و انگ زدن هایی است که ج.ا. از ابتدای تاسیس، با آن شیوه به مرزبندی های خودی و غیر خودی می پرداخته است. مخلص کلام آن که با منتقدان و نقدهایشان کمی مهربان تر باشید.