آیت‌الله فقید، حسینعلی منتظری، بدون سر سوزن تردیدی، نماینده‌ی بزرگ‌ترین کانون عقلی و چه بسا تنها مدافع و حافظ میراث عقلانیت شیعیان اثنی‌عشری در میان علمای قم بود. مرگ و زندگی این عالم دین و به قول دکتر سروش «فقیه متضلع»، اسباب افتخار و اعتبار باقی‌مانده‌ی روحانیت شیعه بود. اما در این بحبوحه‌ی غوغا و جهان آلوده‌ی نیرنگ و جانب‌داری از قدرت یا مرعوب شدن در برابر آن، منتظری تنها فقیهی بود که تا واپسین لحظه‌های حیات‌اش،‌ دمی از گفتن حقیقت نیاسود. شناختی که من از او دارم به همان شناختی محدود می‌شود که همگان از رسانه‌ها دارند و البته برخوردهایی با حلقه‌ی فکری و شاگردان پیرامون او. آن‌چه من از این حلقه‌ی فکری دیده و شنیده‌ام – که هر دین‌پژوه هوشمند و حساسی نیز متوجه آن شده است – روش خاص عقلی منتظری‌ست در فهم دین که این روش امروزه به بهترین شکلی در میان شاگردان و بهره‌مندان از مکتب فقهی او، هویداست. محسن کدیور یک نمونه از کسانی است که آینه‌ای گویا از استادشان است. به تمام دوستان‌ام که به او ارادتی داشتند یا از شاگردان و بهره‌گیران خرمن معرفت و انسانیت او بودند، صمیمانه تسلیت می‌گویم.