سعیده گفت:

ممنون از طهارت نامه ها
از خوندنشون لذت بردم
چون ازشون طهارت یاد گرفتم
یه اراده قوی میخوام که بتونم سمت طهارت برم

سیروس به‌ آیین- آژنده- گفت:

در غزل های سعدی نمیدانم، ولی در گلستان می‌خوانیم، آن هم به منظور نشان دادن ریاکاری:روزی تا به شب رفته بودیم و شبانگه به پای حصاری خفته که دزد ِبی توفیق ابریق رفیق برداشت که به طهارت می‌روم و خود به غارت می‌رفت.
—————————————–
ممنون. من هم همان غزل‌ها را عرض کرده بودم. مقصودم من سایر نوشته‌های سعدی نبود.
د. م.

آذین گفت:

جناب د.م در پاسخ یکی از خوانندگان متذکر شده اید که ” من هم همان غزل‌ها را عرض کرده بودم. مقصودم من سایر نوشته‌های سعدی نبود”. اما قرینه های لفظی و معنوی این جمله ی شما:”فرق حافظ و سعدی چی‌ست که یکی این همه از طهارت می‌گوید و یکی نام طهارت را هم نمی‌برد؟” چنین دلالتی نمی کند. شما برای بررسی موضوعی طهارت بین حافط و سعدی بنا به گفته ی خود فقط به غزلیات رجوع کرده لفظ طهارت را نیافته و سپس در استنتاج خود سعدی را و نه حتی غزلیاتش را زیر سوال برده اید. برای شما که دغدغه ی اخلاق دارید پسندیده است که با این جمله ی پایانی جانب انصاف نسبت به سعدی فرو نگذارید. در این جمله شما یک شخص و یک شخصیت را (که بر گردن فرهنگ این ملت که نه بر فرهنگ انسانی) حق دارد زیر سوال می برید و نه غزلیات او. گذشته ازان سعدی را در غزلیاتش نمی توان خلاصه کرد چنانکه شما در پاسخ خود به خواننده ی محترم در بررسی موضوعی طهارت اشاره کرده اید که غرض شما غزلیات بوده. اینها را گفتم چون دیده ام رعایت انصاف و اخلاق برای شما مهم است و این رعایت لامکان و لا زمان و لا شخص است. رعایت انصاف و اخلاق در برخورد با غیر سبز ها همان اندازه مهم است که در برخورد با کسی که قرن ها پیش زیسته و اینک ما آثارش را میخوانیم و او را به قضاوت می نشینیم. نقد و بررسی علمی و بی جانب نیک بلکه لازم است اما قضاوت جانبدارانه نکوهیده. خدایا چنان کن سرانجام کار تو خوشنود باشی و ما رستگار
 —————————————
دوست عزیز،
بحث «محکوم کردن» سعدی که در میان نیست. درست مثل این می‌ماند که یکی بگوید عشقی که حافظ از آن سخن می‌گوید با عشقی که مولوی می‌گوید فرق دارد. در غزلیات سعدی چندان که من جستم، اثری از لفظ طهارت نبود. این معنای‌اش این نیست که سعدی زبان لال ناپاک است. کجای این که سعدی در غزلیات‌اش لفظ طهارت را به کار نبرده، زیر سؤال بردن سعدی است؟ هر چه هست، این لفظ در افق ذهنی سعدی نبوده و برای حافظ این کلمه بسیار زنده بوده. می‌توان توضیح‌های مختلفی ارایه کرد، اما بدون شک نمی‌توان به من گفت که سعدی را زیر سؤال برده‌ام چون پرسیده‌ام فرق حافظ و سعدی چی‌ست؟ هیچ قضاوت جانب‌دارانه‌ای در این‌جا انجام نشده که بخواهد نکوهیده باشد. هیچ کس هم شکی در سخن شیرین سعدی ندارد. من هم نگفته‌ام که تمام اول و آخر معرفت دنیا در همین «طهارت» و لفظ آن خلاصه شده است.
لذا اگر بحث انصاف باشد،‌شما بی‌انصافی کرده‌اید که از مقایسه‌ای من میان سعدی و حافظ کرده‌ام – که استادان ادبیات پیوسته این کار را می‌کنند – نتیجه گرفته‌اید که کسی را که حق به گردن ادبیات و فرهنگ ما دارد، زیر سؤال برده‌ام. انصاف یعنی این‌که بستر این نوشته‌ها را ببینید و ملاحظه کنید که این‌ها اساساً ذوق‌ورزی است، نه حکم صادر کردن درباره‌ی این شاعر یا آن شاعر. در بهترین حالت من خواهم گفتم که طبع و ذوق من مثلاً مولوی را بیشتر می‌پسندد تا حافظ را. این سلیقه نتیجه نمی‌دهد حافظ یا مثلاً‌ سنایی در غزل عددی به شمار نمی‌آیند.
د. م.