امروز سی و ششمین سالگرد وفات نور علی خان برومند است. دو روز پیش، همایون خرم هم از جهان رفت. این انسانها، به گمان من، نشانه هستند برای بشریت. چراغ راهاند. قلههایی هستند که گاهی تسخیر میشوند و گاهی هم نه ولی همیشه نشانه و چراغ راه باقی میمانند. برای اینها نمیشود و نباید روضه خواند یا مرثیهسرایی کرد. اثری که اینها در روان و آگاهی ما، در فرهنگ ما، در موسیقی ما، در ترانه و ترنم ما، باقی گذاشتهاند، اثری زدودنی نیست. نسلی با نه تنها خاطره بلکه با عین عمل اثرگذار آنها زیسته است و خواهد زیست. این نسل منقرض نشده است – و عمرش دراز باد – و دلیل پایداری این نسل از هنرمندان و این جنس از هنر این است که در گرو صورت و ظاهر نیست و تقلبات و تغلبات جهان گردی به رخسارشان نمینشاند؛ قصهی آنها حدیث صدق است. و صدق و راستی میماند. فکر کردم امروز خوب است – بعد از مدت درازی که ملکوت بینوا و نغمه بوده است – چیزی بگذارم به یاد این عزیزان و همهی کسانی که نامشان پیوند خورده است به آنها – از میان زندگان و رفتگان.
قطعهی اول، برنامهی گلهای تازهی شمارهی ۵۲ – سرگشته – است. با صدای حسین قوامی و آهنگ همایون خرم روی تصنیف حیرتآور و تکاندهندهی سایه – که به «تو ای پری کجایی» مشهور شده است. قطعهی دوم، گلچین هفته شمارهی ۹۷ است که یادبود نور علی خان برومند است (کیفیت این دومی به خوبی اولی نیست ولی قابلشنیدن است).
[audio:http://malakut.org/others/gt/052.%20GT52.mp3]
[audio:http://www.malakut.org/blog/audio/Golchin-HQ/G.H.%20097_Bouroomand_Maroofi_Khan%20Gha.mp3]
مطلب مرتبطی یافت نشد.