امروز محمود احمدی‌نژاد وزیر خارجه‌اش را درست در میانه‌ی سفری دیپلماتیک عزل کرد. همین جمله به قدر کافی معنادار است. عزل متکی در حین سفر تنها به معنای عزل او نیست؛ معنای صریحِ دیگرش تحقیرِ اوست. رییس دولت کودتا و وزیر خارجه‌اش مدت‌هاست با هم اختلاف دارند ولی علنی کردن این اختلاف آن هم به این شکل تنها از کسی بر می‌آمد که پروفایل روانی و شخصیتی محمود احمدی‌نژاد را داشته باشد. این یک عزل عادی نیست؛ عزلی است تحقیرگرانه که تنها با متخلفان یا دزدان و قاتلان انجام می‌دهند. گویی وزیر خارجه‌ای او ذنب لایغفری مرتکب شده است یا معصیت عظمایی که باید حتماً پیش از اتمام سفرش (که برای رساندن پیامِ خود احمدی‌نژاد انجام شده بود) او را بر می‌داشتند. جزییات ماجرا هر چه باشد، صورت خبر به قدر کافی افشاگر است.
اما این عزل تحقیرآمیز دلالت بر واقعیت دیگری هم می‌کند. اختلافات و تنش‌های میان اصول‌گرایان وارد مرحله‌ی تازه‌ای شده است. صحنه‌ی سیاسی امروز ایران در دست اصلاح‌طلبان – و بدون شک سبزها – نیست. یکه‌تازان میدان کودتاچیان هستند و اصول‌گرایان مختلف. در این صحنه‌ی خالی از منتقد و معترض – یعنی صحنه‌ای که به تعبیر حکومتی باید قاعدتاً صحنه‌گردانان‌اش همه «بابصیرت» باشند – این اختلاف‌ها آغاز درگیری‌های عمیق‌تر و گسترده‌تری است.
اردشیر امیرارجمند در سخنانی که هفته‌ای پیش‌تر در دانشگاه یو‌سی‌ال گفت، اشاره کرد که ریزش نیروهای طرف مقابل بسیار گسترده بوده است. این اتفاق، تنها نشانه‌ی بسیار کوچکی از واقعیت ریزش شدید در طرف مقابل است. سخنان صفار هرندی مبنی بر بروز جنگ داخلی در صورت آغاز پیش‌رس تبلیغات برای انتخابات ریاست‌جمهوری بعدی، نشانه‌ای دیگر بود. این نشانه‌ها از این پس بیشتر و بیشتر خودش را نشان خواهد داد. در همین راستا، می‌توان نامه‌ی دادستان تهران خطاب به غلامحسین الهام و تعرض شدید روح‌الله حسینیان به صادق لاریجانی را سرشار از همین نشانه‌ها ارزیابی کرد.
بازی‌گران این درگیری که گمان می‌کنم درگیری پرهزینه و بسیار سنگینی برای اصول‌گرایان و محافظه‌کاران داخل نظام باشد، همه «خودی» هستند. دیگر در این میان «غیرخودی» وجود ندارد. هر چه هستند، همه نورچشمی نظام‌اند که آرام‌آرام آغاز به دریدن هم کرده‌اند. آغاز این سقوط همان روزی بود که دست‌های آلوده‌ی کودتاگران تقدیس شدند و حاکمیت سیاسی به دفاع تمام‌قد از خون‌ریزی، دروغ، ریا، قانون‌شکنی و رفتار و گفتار لمپنانه برخاست. این تازه آغاز ماجراست.
پ. ن. متکی رفت چون به لاریجانی نزدیک بود (سی‌میل به نقل از دیپلماسی ایرانی)
