ماه رمضان و مناسک روزه از مضامینی است که در شعر حافظ گره خورده است هم به گفتار رندانه و هم به لایههای عمیقتر معنایی. از همین بیت شروع میکنم و میکوشم هر وقت حالی و مجالی دست داد حاشیهای بنویسم. بیت این است:
زان می عشق کزو پخته شود هر خامی | گرچه ماه رمضان است بیاور جامی.
این بیت را حالا کنار این بیت دیگر حافظ بخوانید:
زاهد خام که انکار می و جام کند | پخته گردد چو نظر بر می خام اندازد.
نزد پارهای از مذهب اهل سنت نوشیدن بادهی پخته (سیکی) حلال است. این می خام گویا در برابر آن می پخته واقع شده است. آن بیت اول را هر وقت میخوانم ناخودآگاه بر زبانم جاری میشود که: زان می خام کزو پخته شود هر خامی. اما بدیهی است که دیگر درخشش و شکوه تعبیر حافظی را ندارد. در مصرع اول اگر توجهی به اضافهی می عشق نکنیم و فقط می را در نظر آوریم، آشکارا خلاف آداب اهل تنسک و شرع حرکت میکند خصوصاً وقتی که میگوید: «گرچه» یعنی به رغم اینکه ماه رمضان است – و حتی بادهنوشان میکوشند که در ماه رمضان باده ننوشند – جام باده را بیاور. جاهای دیگر هر چند پای رمضان در میان نیست، توجیه حافظ این است که اگر کسی گوید تو را که باده مخور گو هوالغفور. اما در آن بیت اول، تا پای تعبیر اضافی می عشق باز میشود، خیال شنونده یکسره از بادهی زمینی به بادهای استعاری – شما بگو حتی بادهی حقیقی – منصرف میشود. و همین می است – چه می عشق باشد چه می خام – که هر خامی خاصه خامان زاهدپیشه را پخته میکند.
با این بیت رمضانیه را آغاز کردم از این جهت که اهل سلوک از این فرصتها استفاده میکنند برای بیرون آمدن از خامی. و چه دشوار کاری است برون آمدن از خامی و به پختگی رسیدن. آدمی هزار بار زمین میخورد تا بعضی درسهای خیلی ساده و بدیهی را بیاموزد. رمضانتان شاد. شاد باشید و شادخوار! به پختگی برسید و از خامی و جنینی و خونآشامی دور باشید!
مطلب مرتبطی یافت نشد.