این جمله از امام علی است: «و لا تنصبن نفسک لحرب الله». علی این جمله را خطاب به مالک می‌نویسد. در واقع این جمله خطاب به زمام‌داران مسلمانان است؛ در همه‌ی اعصار و قرون. چرا محاربه با خدا؟ منظورش همین معصیت‌های عادی نیست، همین لغزش‌های مؤمنان و ترک اولی یا حتی خطایی که بعدش توبه‌ای بکنی نیست. خیلی معنای‌اش صریح است: پرهیز از تکبر. متکبر از اسامی خداوند است و در نظام فکری علی، آن‌که فخر می‌فروشد به رعایا، آن‌که تکبر می‌ورزد بر آن‌ها و شفقتی بر آن‌ها ندارد، خدای را به مبارزه طلبیده است. و حساب‌اش را بکنید مسلمانی که دعوی دین و ایمان دارد و در عمل خدای را به مبارزه طلبیده است. و نکته‌ی شگفت ماجرا این است که آن‌ها که خود خدای را به مبارزه می‌گیرند، به دیگران، به رعایای خود، برچسب محاربه با خدا می‌زنند! دریغ که آن‌ها که دعوی پیروی از علی دارند، چقدر از او دورند. و این روزها تعفن دعوی‌های خالی از معنی، و تنسک‌های تنگ‌نظرانه جهان را گرفته است. و تقوی به شمعی لرزان می‌ماند که در طوفان تکبر و تنسک دین‌مداران ریاکار هر لحظه بیم فرومردن‌اش هست:
درون‌ها تیره شد باشد که از غیب
چراغی بر کند خلوت‌نشینی
نمی‌بینم نشاط عیش در کس
نه درمان دلی نه درد دینی
Menu
