سيد گفت:

در صورت امکان کتب ترجمه نشده ای از ایشان (اگر به زبان عربی باشد ) را برای من ایمیل نمایید و اینکه از کجا می توانم تهیه کنم. با تشکر سید جواد هاشمی
———–
چشم. به همین نشانی ای‌میلی که از شما هست ارسال می‌کنم.
د. م.

ناشناس گفت:

کتاب های ایشان در سایت ۴shared موجود می باشد. سرچ کنید

علی محمدی آسیابادی گفت:

این مسأله ای که در خصوص گفتاری یا نوشتاری بودن قرآن مطرح شده است و نظریه کسانی چون نصر حامد ابوزید را محل توجه قرار داده است از چند جنبه درخور توجه است و با شاخه های مختلفی از علوم جدید ارتباط می یابد. به نظر می رسد کلیه صاحب نظران و نویسندگان عزیزی که درگیر این بحث شده اند از یکسو ضرورت طرح این مسأله را به حد کافی نپذیرفته اند (زیرا به جای موضع تحقیق، موضع جدل را اتخاذ کرده اند و پیداست که کارکرد جدل شاید خصم را الزام به سکوت کند اما پاسخ یقینی در پی نخواهد داشت) و از سوی دیگر هرکدام فقط از افق درک خود و نیز سوابق مطالعاتی خود به این موضوع پرداخته اند.نقطه ی شروع بحث در همه ی این موارد نقطه ی عزیمت نامناسبی است که به پرسشهایی که پیش روی محقق امروزی است پاسخی مناسب نمی دهد. زمینه های تاریخی- اجتماعی و فرهنگیی که امروزه این موضوع را به یک مسأله ی بزرگ تبدیل می کند مغفول مانده است و همه ی مطالب ارائه شده بازتولید مطالبی است که در منابع کهن هم کمابیش موجود است. حتی استناد به قرآن هم در چهارچوب فکری منابع کهن صورت گرفته است و مثلا هیچ کدام از این موارد نگاه متدولوژیک مناسبی به موضوع ندارند هرچند این بزرگواران مسلما اهل تحقیق و تفکرند. در اینجا فقط به یک مثال بسنده می کنم و آن اینکه این بزرگواران اول باید موضع خود را نسبت به چند پدیده ی دنیای جدید مشخص کنند. اولین پدیده، پدیده آگاهی روزافزون مردم از جمله مسلمانان به آموزه های ادیان دیگر است و مشاهده ی اینکه در همه ی این ادیان راجع به منشأ آسمانی کتابهای دینیشان ادعاهایی مشابه وجود دارد و استدالهای آنها نیز از یک جنس است. دوم محتوای کمابیش مشترک این کتابهاست. سوم پدیده ی ترجمه ی این کتابها به زبانهایی غیر از زبان اصلی است….
این جانب نظریه مفصلی درباره این موضوع دارم که مشغول کار بر روی آن هستم و انشاء الله در آینده- البته نه چندان نزدیک- آن را منتشر خواهم کرد.
اما کمابیش همه ی کسانی که میان گفتاری یا نوشتاری بودن وحی فرق گذاشته اند به این نکته عنایت کافی نداشته اند که هم گفتار و هم نوشتار تعین مادی زبان هستند و زبان چیزی غیر از گفتار و نوشتار است. این نکته ای است که در زبان شناسی ساختگرای سوسور تأکید زیادی روی آن شده است و پس از سوسور هم زبان شناسان دیگر آن را پذیرفته اند. مثلا تمایزی که چامسکی میان توانش و کنش زبانی مطرح می کند باز بیانگر این است که زبان چیزی مستقل از گفتار و نوشتار است. زبان برای اینکه عینیت پیدا کند در قالب گفتار یا نوشتار در می آید. متفکرین اسلامی اعم از اسماعیلیان و صوفیه و غیره نیز کاملا به این نکته واقف بوده اند. لذا وحی در اصل نه گفتاری است و نه نوشتاری. برای اینکه بحث درباره این موضوع دقیق تر و روشمندتر شود باید میان فرایند وحی و فرآورده ی وحی تفاوت قایل شد. آنچه در قرآن و منابع اسلامی راجع به مراتب و مراحل نزول قرآن آمده است ناظر بر همین حقیقت است. در واقع وحی زمانی که حیثیت ابلاغی می یابد وارد ساحت زبان می شود و سپس در شکل گفتار تعین مادی می یابد و البته پس از آن به شکل نوشتار در می آید و از مرتبه ی گفتار تنزل (آری تنزل) می یابد و اگرچه برکاتی برای مسلمین به دنبال دارد اما بخشی از جامعه را تبدیل به متولیان خود می کند و وسیله ای برای ایجاد بسیاری از مشاغل مادی می شود و تعاریف اولیه ی علم و فضیلت را تحریف می کند. در جامعه احساس کاذب بی نیازی به جریان مستمر وحی را ایجاد می کند (باید توجه داشت که قرآن فقط محصول و نتیجه ی وحی نیست بلکه از نظر طیف وسیعی از متفکرین اسلام، منبع وحی هم هست یعنی ضامنی برای جریان مستمر وحی است)و بخشی از کارکردهای الهی وحی را قربانی کارکردهای اجتماعی می کند و به تدریج مفاهیم بزرگ دینی را از شکل اولیه ی خود تغییر می دهد.