سیندخت گفت:

آرشیو وبلاگتون از کار افتاده؟
دنبال کل متن این نوشته میگردم:
“«هیچ‌گاه قدم در راه بی‌برگشت و بی‌فرجام منه به خاطر این‌که ما همگی آدمیانی‌ هستیم جایز‌الخطا و حتی در تشخیص مقدس‌ترین امور هم ممکن است به راه خطا رفته باشیم. در هر مقامی که باشی بدان که باید راهی برای بازگشت داشته باشی حتی اگر هیچ وقت قصد بازگشت نداشته باشی.»
مال این آدرسهhttp://blog.malakut.org/archives/2004/09/post_1245
اما جواب نمیده.
بازم سر میزنم.لظفا بگو آرشیوت کار میکنه یا نه.
***
مشکلی ندارد این‌جا. بدون خطا کار می‌کند، اما آدرس این است:
http://blog.malakut.org/archives/2004/09/post_1245.shtml

سید احمد گفت:

سلام. مطلبتان را دو بار خواندم و بهره بردم.
۱.درست می گویید. اساسا نه تنها زبان قرآن ، که زبان پیامبران الهی چنین بوده است. پیامبران الهی مانند دیده بانان قلعه ای بودند،ایستاده بر برج باروی بلند آن و مردم عادی ، در درون این قلعه یا شهر ، به زندگی خود مشغول.هنگامی که گرد و خاک حمله ی دشمن از دور بلند می شد ، فقط دیده بان بود که می دید ، و طبیعی ست که دیده بان ، هرگز استدلال نمی کند.او هشدار می دهد و مردم را از آنچه با چشمانش می بیند – و مردم نمی بینند، یابعضی شان امکان دیدنش را ندارند – آگاه می سازد. پیامبران الهی چون به منبع لایزال الهی وصل بودند و به آنان وحی می شد و مزدی هم از کسی نمی خواستند ، دلسوزانه به مردم می گفتند که چه بکنند تا خوشبخت و نیک سرانجام شوند و چه نکنند تا در تباهی نیفتند. و در این گفتن ها هم هیچ استدلال خاصی وجود نداشت.اصلا آنقدر موضوع برایشان روشن و آشکار بود که هیچ نیازی به استدلال نمی دیدند.(هیچکس از آفتاب خط و گواهی نخواست!راستی اگردر یک روز آفتابی به من بگویند ثابت کن خورشیدی وجود دارد ، چه باید بگویم؟ آفتاب آمد دلیل آفتاب!)
۲. متاسفانه این روزهاقضاوت و داوری در باره ی فقه و فقیه هم دارد اندکی به بی انصافی می کشد. این ادعای بزرگ و سخن درشتی ست که بگوییم« میان رای فقیه و رای قرآن بدون هیچ تردیدی فاصله هست.». البته بایستی قبلا «فاصله» راهم معنا می کردیم،و گر نه میان رای متکلم و رای قرآن ، و میان رای فیلسوف و رای قرآن و میان رای محدث و رای قرآن و میان رای مورخ و رای قرآن و… میان رای «هر کسی» که تاویل می کند با رای قرآن قطعا«فاصله» است. اما انصاف آن است که فقیه هم با قرآن که بیگانه نیست و احکامش بر ضد قرآن نمی تواند شکل بگیرد . گیریم فقیهانی هم باشند که مقتضیات زمان و مکان را در نظر نگیرند. فقه چون در طول سده های طولانی بیش از هر حوزه ی دیگری قدر دیده است و به آن توجه شده است ، امروز به اصطلاح فربه تر از سایر علوم اسلامی ست و چون در زندگی روزمره ی مسلمین عامل به اسلام، نقش اساسی دارد ، نمی توان آن را نادیده گرفت یا آن را به کناری گذاشت. فقط بهتر است که حل تمامی مشکلات فکری و عملی را از فقه نخواهیم و نجوییم ، که البته خود فقه هم(و نه بعضی فقیهان) چنین ادعایی ندارد.بنده منظور شما را از این که میان رای فقیه و قرآن فاصله هست ، تقریبا می فهمم ، ولی ممکن است دیگرانی هم تصور کنند فقیه بر خلاف رای قرآن حکم می دهد و عمل می کند ، که صواب نیست.علی ایحال این مطالب برای اندیشیدن و ورزشهای ذهنی مومنان و دیندارانی که اهل تعقل هم هستند ،خوب است و شاید یکی از مصادیق ساعتی تعقل باشد که گفته اند از هفتاد سال عبادت برتر است.
۳.نمی خواهم مته به خشخاش بگذارم، اما در یک نوشته ی خوب بهتر است از بعضی اشتباهاتی که تبدیل به غلط مصطلح مشهور شده اند، اجتناب کرد. در زبان فارسی لغت «کی» به معنای چه کسی نداریم و بهتر است به جای آن از لفظ «که» استفاده کنیم.
والعاقبه للمتقین(اگر این روزها کسی به دنبال عاقبتی باشد!)
***
ممنون‌ام بابت توضیحات و نکاتی که افزودید. مایل‌ام درباره‌ی نکته‌ی دوم‌تان توضیحی بدهم تا رفع ابهام شود. مراد من در اشاره به فقها روشن بود. در ذیل یکی از یادداشت‌های زیر هم توضیح بیشتری آورده‌ام: مقصود نفی و طرد «هر فقیهی» نیست. البته که فقهایی که شأن زمان و مکان را می‌شناسند، جای‌شان روشن است. اساساً من هر آن‌کس را که در علم دین «تفقه» ورزیده باشد، فقیه می‌دانم. هر کسی که ردایی و دستاری پوشید را من فقیه به معنی دقیق و قرآنی کلمه نمی‌دانم. بی‌پروایی مرا در گفتار ببخشایید اما وقتی می‌گفتم فقیه، مقصودم وظیفه‌خواران قدرت و زورمداری بود (غزالی قبل از تحول فکری را که به یاد دارید؟). این از جنبه‌ی اجتماعی و سیاسی موضوع.
اما بحث جنبه‌ی معرفتی و جدی‌تری هم دارد. عین‌القضات همدانی در یکی از آثارش دقیقاً این تفکیک میان «فقیه» و «عارف» را روشن کرده است: فقیه تکلیف‌اش رعایت ظواهر است. برای فقیه مهم نیست که شما وقتی نماز می‌خوانید در دل چه می‌اندیشید یا وقتی روزه می‌گیرد خیال ناپاک و پلیدی از ذهن‌تان گذشته است یا نه. فقیه وقتی درباره‌ی صحت نماز و روزه رأی می‌دهد، فتوای او دائر بر مدار ظاهر است. فقیه به محض این‌که به عرصه‌ی باطن توجه کند، از دایره‌ی فقاهت پا به دایره‌ی معرفت می‌نهد. مراد من از فقیه، فقیه تاریخی است که پرونده‌ی گشاده و مفتوحی در طول تاریخ دیروز و امروز اسلام دارد. فقیه لغوی و معنوی (به معنای لغوی و عمیق به کار رفته در قرآن) البته جایگاهی شگرف دارد و اساساً من فقیه دانشمند و باطن‌گرایی نمی‌شناسم که کارش تکفیر و تفسیق باشد (کسانی که امثال ابن سینا و ناصر خسرو را کافر می‌خواندند و فتوای قتل حلاج می‌دادند). پس، به باور این حقیر، بهتر است این مرزها را خوب رعایت کنیم.
من البته نیک می‌دانم که شما از سر حسن نیت و انصاف نوشته‌اید و مرادتان ضایع نشدن حق آن دانشمندان فقیهی است که تن به پلیدکاری‌های قدرت و سیاست نداده‌اند و عزت و اعتقادشان را به جیفه‌ی دنیا نفروخته‌اند. اما آن دانشمندان اجرشان محفوظ است و حرمت‌شان پا بر جا.
نکته‌ی سوم‌تان را هم در نیافتم. «کی» را کجا به جای «که» به کار بردم؟
البته نکات دیگر هم در شرح دیدگاه‌ام داشتم که واگذارش می‌کنم به یادداشتی جداگانه که در آن به تفصیل بیشتری درباره‌اش خواهم نوشت.
با سپاس بیکران،
د. م.