امام حسین در دستان فقها!
این یادداشت الپر (فقیه عقل‌گرا) را می‌خواندم درباره‌ی آیت‌‌الله صالحی نجف‌آبادی و کتاب «شهید جاوید» او. به دنبال‌اش یادداشت قدیمی‌اش را در وبلاگ قبلی‌اش خواندم (داستان شهید جاوید). بحث‌های هیجان انگیزی دارد. کسی به این دو کتاب محل اشاره‌ی صالحی نجف‌آبادی دسترسی دارد؟ می‌شود جوری به من برسانیدش؟ هیچ کس این کتاب‌ها را به صورت الکترونیک (ورد یا پی‌دی‌اف) می‌تواند روی وب بگذارد؟ «ضد سانسورها» کجا رفتند؟
نهایتاً این‌که به گمان من بحث درباره‌ی علم امام و میزان استفاده‌ی او از علم و دانش امامتی‌اش، خیلی بحث حساس و لازمی است که شدیداً به کار زمانه‌ی ما می‌خورد. دیروز با یکی از اساتید معظم ذکر خیری بود از مرحوم سید جلال آشتیانی و ایشان از او – مشافهه – نقل می‌کرد توجیه فلسفی‌اش را در باب علت «وجوب» غیبت امام دوازدهم شیعیان امامی. جزییات بحث را نمی‌دانم و نمی‌خواهم واردش بشوم. تنها به اشاره می‌گویم که چیزی است کاملاً شبیه به آن‌چه صالحی نجف‌آبادی درباره‌ی امام معتقد است. امیدوارم آگاهان، علی‌الخصوص طلبه‌ی وبلاگستان، پرتو نوری بر این ظلمت بیکرانه‌ی تحقیق در این زمینه بیفکنند.
[دين] | کلیدواژه‌ها:
سلام…
در رابطه با این مطلب فکر می کنم این لینک براتون جالب باشه.
http://www.kadivar.com/Index.asp?DocId=487&AC=1&AF=1&ASB=1&AGM=1&AL=1&DT=dtv
سلام. هرچند اطلاعات‌ام در این‌باره چندان گسترده نیست، اما فکر می‌کنم مهمترین کسی که از عاشورا استفاده‌ی فقهی کرد و آن را حجیت بخشید، امام خمینی (ره) بود. کتابی هم با عنوان عاشورا و فقه منتشر شده است که همین امر را بازگویی کرده است. اکثر مراجع و علمای قدیم به صراحت به عدم حجیت عمل امام حسین (ع) در عاشورا سخن رانده‌اند. یکی از استفاده‌های امام خمینی (ره) از عاشورا در حکم ایشان بوده است که درباره‌ی امربه معروف و نهی از منکر دارند. در جایی که احتمال خطر برود که گفته‌اند که برای حفظ اصل اسلام باشد، واجب . لازم است. و در عمل نیز احکام عاشورایی ایشان در جای‌جای تاریخ انقلاب مشهود است. به خصوص در شب بیست و یکم بهمن که اعتراض بسیاری از علمای دیگر را برانگیخت. موفق باشید. یا علی مدد