فرهنگِ ریا: فرهنگ نهادینه‌ی ریا و دروغ
بعد اینکه من نمی فهمم چرا این قضیه‌ی کردان مسأله شده است. خیلی عجیب است. خیلی. طرف یا از آکسفورد دکترا دارد یا ندارد. اگر دارد، بدهد تصویرِ مدرک‌اش را در رسانه‌ها منتشر کنند. به همین سادگی. توی مدرک هم نمی‌گویند کیفیت پایان‌نامه‌اش خوب بود یا بد! اگر مدرکی هست، میشود منتشرش کرد و شرِ قضیه را کند. این قدر جنجال و عده‌کشی و خط و نشان کشیدن ندارد. این همه بازی، آن همه جنگ و جدل شریعتمداری و احمدی‌نژاد و وزارت کشور و غیره و ذلک، تمام‌اش با انتشار مدرکِ آقا حل میشود. خوب وقتی منتشر نمیشود، مردم می‌نشینند دلیل‌اش را می‌پرسند. چه مرضی دارید خودتان را به این دردسر بیندازید. (اگر هم آقا مدرک دکترا ندارد که واویلا. بروید سرتان را بگذارید بمیرید که راست راست به ملت دروغ می‌گویید!).
چند روزی است دارم فکر می‌کنم که دولتمردانِ ما عادت کرده‌اند به این بازی دوگانه. به این ریاکاری خنده‌دار. و کمی تأمل اخلاقی کردن باید بتواند مشکل را حل کند. مثال‌های‌اش را ذکر می‌کنم تا ببینید که چگونه دولتمردان ما تکلیف‌شان با خودشان هم روشن نیست. رییس جمهورِ ما میگوید سازمان ملل بازیچه‌ی دست قدرت‌های بزرگ است. سازمان ملل اصلاً یعنی چه؟ (می‌توانید بگردید ببینید جناح‌های اصول‌گرا اساساً سازمان ملل را رسماً بازیچه‌ی آمریکا و اسراییل می‌دانند). خوب این سازمان ملل مقرراتی دارد عضویت در آن. شرایطی دارد. ظاهراً ایران هم این شرایط را پذیرفته است و قرار است به آن‌ها متعهد باشد. واقعاً اگر این مقررات و معاهده‌ها با آن‌چه ایران می‌اندیشد سازگار نیست، آخر چه مرضی عضو سازمان ملل باقی بمانیم؟ رسماً اعلام کنیم تا زمانی که سازمان ملل چنین است و چنان، عضو نخواهیم بود. هر وقت چنین شدید که ما خواستیم عضو می‌شویم! و البته این اتفاق هرگز نمی‌افتد چون ما می‌خواهیم از همه‌ی مزایای سازمان ملل استفاده کنیم ولی تن به هیچ کدام از مقرراتی که احتمالاً با منش و روشِ ما سازگار نیست، ندهیم. یعنی پای همان قراردادهایی که خودمان امضا کرده‌ایم نمی‌ایستیم ولی انتظار داریم از همه‌ی مزایای‌اش بهره‌مند شویم.
یک مثال روشن‌تر بزنم. المپیک و تمام مسابقات ورزشی ما تبدیل شده است به یک مسخره‌ی تمام عیار. هر وقت ورزشکار ما با ورزشکار اسراییلی مواجه میشود، همیشه با کمال افتخار و با میل و اراده‌ی خودش (نه به جبر حاکمیت و ضرب و زور سیاست)، به خاطر هم‌دردی با ملت فلسطین کلاً کنار می‌کشد. همیشه هم باید اعلام کنیم که ما مثلاً حال‌مان خوب نبود و مریض شدیم تا دچار مشکل محرومیت کلی نشویم! خوب آخر چه مرضی این کار را بکنیم؟ از همان اول بگوییم تا زمانی که اسراییل در المپیک شرکت می‌کند، ما نیستیم! ولی هرگز این کار را نمی‌کنیم. چون المپیک هم منافعی دارد. نمیشود به خاطر یک چیز بی‌اهمیتی مثل اسراییل (!) کلاً بی‌خیال همه چیز شویم. فوق‌اش دو سه تا خالی می‌بندیم و دروغی سر هم می‌کنیم تا مشکل اختلاف‌نظر ایدئولوژیک‌مان حل شود. حالا به جهنم که شناگر ما اولین شناگر تاریخ المپیک ایران باشد و با دیدن اسم شناگر اسراییل تمام دنیا روی سرش خراب شده باشد! (و نمی‌گویم هرگز که چرا زنان و دخترانِ ما… اصلاً بی‌خیالِ این یک مورد!)
مثال بعدی همین قضیه‌ی انرژی هسته‌ای ماست. اول از همه می‌پذیرم که آمریکا دارد به ایران زور میگوید. هیچ شکی در آن نیست. مدام هم دنبال بهانه می‌گردد که بزند ما را نفله کند. ولی ما خیر سرمان عضو همان ان‌پی‌تی خراب شده هستیم. کاش نبودیم. ایران اگر عضو این ان‌پی‌تی نبود و با آژانس همکاری نمی‌کرد، چه کسی می‌توانست یقه‌اش را بگیرد؟ رسماً می‌گفتند ما عضو ان‌پی‌تی نیستیم. هیچ تعهدی هم به آژانس نداریم و داریم کارِ خودمان را می‌کنیم و به کمکِ شما هم نیاز نداریم. ولی ما هرگز این کار را نمی‌کنیم چون نیاز داریم به آژانس. اگر نیاز نداشتیم که خیلی وقت پیش تکلیف‌مان را با آژانس و اربابِ زورگوی‌اش یعنی آمریکا (!) روشن کرده بودیم.
می‌بینید چه جور مسلمان‌هایی هستیم؟ نمی‌دانم. شاید ربطی به مسلمانی و اخلاق و راست‌گویی و دروغ نگفتن و ریا نکردن ندارد. شاید همه‌ی این‌ها مسایل بغرنج سیاسی هستند که از حد درکِ ما فراتر هستند. ولی ریا و دروغ همه چیز ما را فرا گرفته است. یعنی اگر کسی دروغ نگوید نمی‌تواند دیگر ادامه‌ی حیات بدهد. حتماً باید یک جایی یک جوری دروغی بگویی تا بتوانی بمانی و ادامه دهی. دروغ بزرگ‌ترین آفت است و بدترین معصیت. آقاجان! دروغ نگویید. شما را به خدا مثل آدم بیایید حرف دل‌تان را بزنید. دروغ نگویید فقط!
پ. ن. این هم از انتشار عکس مدرک آقا با کلی آبروریزی و گند بالای گند! نکند می‌خواهند بگویند این عکس هم جعلی است و برای تخریبِ کردان؟! نکند می‌گویند این عکس را خودِ کردان نداده و یکی دیگری برای‌اش درست کرده؟ نکند واقعاً دانشگاه آکسفورد سواد انگلیسی‌اش در همین حد است!
پ. ن. ۲. واقعاً بچه‌بازی حدی دارد. خبر را بخوانید: «محمدرضا رحیمی، معاون حقوقی و پارلمانی رییس‌جمهوری ایران اعلام کرد که علی کردان، وزیر کشور دولت محمود احمدی‌نژاد از رسانه‌هایی که مدرک تحصیلی وی را «زیر سؤال برده‌اند» شکایت کرده است.». من نمی‌فهمم زیر سؤال بردن یعنی چه؟ بالاخره یا مدرک را دارید یا ندارید. اگر داشته باشید احد الناسی نمی‌تواند آن را زیر سؤال ببرد. اگر هم نداشته باشید (که آن وقت است که مردم می‌توانند آن را زیر سؤال ببرند)، باید عذرخواهی کنید. یک قضیه‌ی منطقی بسیار ساده است. شکایت کردن و قهر کردن و دلخور شدن ندارد. فکرش را بکنید یک نفر عین همین عکس را برای دانشگاه آکسفورد بفرستد و استفسار کند که آیا شما هرگز چنین چیزی نوشته‌اید یا نه (که ظاهراً بعضی‌ها همین کار را هم کرده‌اند). لابد فردا کردان می‌رود از دانشگاه آکسفورد هم شکایت می‌کند!
پ. ن. ۳. رییس جمهور گفته است: «برای خدمتگذاری [کذا فی الاصل] نیازی به کاغذپاره‌ها نیست». خوب، راست میگوید. کسی هم نمی‌گوید برای خدمتگزاری دکترا لازم است. مردم می‌گویند چرا دروغ گفته است. اصلاً مدرک‌اش سیکل باشد. چه فرقی می‌کند؟ ملت نمی‌گویند برای اینکه طرف وزیر بشود نیاز به مدرک دکترا هست. اعتراض به این است که چرا دروغ گفته است و مدرک جعلی رو کرده است. مشکل این‌جاست که آن آدم‌هایی که پای آن «کاغذپاره|» را ظاهراً امضاء کرده‌اند، زنده هستند و آدرس ای‌میل دارند و هر کسی در دنیا می‌تواند این مدرک را برای‌شان ای‌میل کند و احراز سندیت یا عدم سندیت کند. نه؟ لابد باید فرستادن ای‌میل به این آدم‌ها را هم ممنوع کرد!
پ. ن. ۴. علما لابد مستحضر هستند که به فهرست دسته‌گل‌های آقای کردان در همین موردِ اخیر باید «جعل امضاء» را هم اضافه کرد علاوه بر جعل مدرک. فکرش را بکنید که چه ماجرای تازه‌ای درست میشود اگر آن سه نفر از کردان به خاطر جعل امضاء شکایت کنند!
[سياست] | کلیدواژه‌ها:
سلام
اقا چه کنیم این اوضاع واحوال عوضی عوض نمی شود مگر با عوض شدن ما که این هم محاله
شما دیدیدخیلی از ایرانی های مقیم خارج از ایران وقتی به ایران می ایند باز هم درکوچه وخیابان اشغال می ریزند ولی در محل اقمتشان یعنی کشور محل سکونت در این مورد دست از پا خطا نمی کنند ما این هستیم عوض نمی شویم والا عوض می شود
ممنون
آقای ملکوت خب اینکه واضح است سیاستمداران غیرِ ِ معدودی چون گاندی و ماندلا همه ریا‌کارند اما مشکل این است که ریاکاری از نوع این آقایان نه به‌نفع جامعه‌یی هست که خود در آن زندگی میکنند نه به‌نفع خودشان، این هم شاید از نبود هوش و ذوق اقایان سرچشمه بگیرد، مانند خود من!
آخر دوست عزیز این ها که قایل به منطق نیستند، مثال هایی که شما می آورید برای کسی است که به منطقی قایل باشد در حالی که بیشتر شرایط به سمت نوعی هرهری منطق است، یا منطقی که در بعضی جاها که منافع من را تامین کند خوب است و بقیه موارد بد. بعد هم آنقدر بر آن اصرار بورزند که همه فکر کنند واقعن این گونه است.
یک دنیا باقوانینی که اقایان ایرانی میفرمایند
تازه قوانین لحظه ای عشقشان بکشد تعبیرشان عوض میشود
تحت شرایط دلخواه نادیده گرفته میشود به قول رنیس جمهورمان من خودم خودم را انتخاب کردم حرفیه؟؟؟؟؟؟
رها کن این بیغوله ماتم زده رو …
از وقتی افتتاحیه بازی های المپیک و دیدم حسابی رفتم تو فکر ؛ اینکه فکر می کنم ما خودمونو مسخره کردیم که اسم خودمونو گذاشتیم هنرمند یا سینماگر … !!!
چرا که همش داریم به خودمون دروغ میگیم از جلسات داستان و فیلمنامه بگیر تا همین دکمه های کیبوردی که یاد گرفتیم فشار بدیم برای گفتن حرف برای ایجاد ارتباط …
وقتی تو جلسات شعر و داستان میری خیلی خوش شانس باید باشی که یه یارو که حالا دو تا شعر گفته و دو تا ایسم یادگرفته همه وقت جلسه رو به حرافی و ایجاد بحث ابلهانه کلاسیسییسم و کوفتیسم و دردیسم بدل نکنه حاصل هم مشخصه چاپ مجموعه شعرهایی که به کفر ابلیس هم نمی ارزه و تنها چیزی که توشون نیست شعره …!
یا تو کلاسای فیلمنامه که اونم جای بسی خرسندی خواهد بود اگر فیلمنامه ای خونده بشه که حداقل نویسندش با خودش صادق بوده باشه و از اون چیزی گفته باشه که دغدغه واقعیشه …!
یا فکر کردی خیلی هنره که روی صندلی های درب و داغون سینما بشینی که فقط غیر تو چند تا دختر و پسر دیگه تو سالنن که همه چیزی میبینن غیر فیلم …! تازه اونم چه فیلمی که دغدغه سازندش بوده ؟ یا برای گذران ؟!… یا از زخمهای قیچی سانسورچی اگه ربط صحنه قبل و بعد و نفهمی نباید صدات در بیاد که همینم از سرت زیاده …حالا اونجا هم خیلی شانس بیاری یکی دو نفر پیدا بشن که تا آخر تیتراژ بشینند رو صندلیشون به پرده رنگ و رو رفته و تصویر مات اون چشم بدوزند که این همه شاخ و شمشاد چه کردن روی این پرده جادویی …
رها کن این بیغوله ماتم زده رو …
آقا ما کجا و همین کشور دوست کجا ؟ همین شرق دور کجا ؟ غرب پیشکشمان ؛ اون از حمل مشعل المپیک که با شعار صلح جهانی کشور به کشور گردید این هم از این نمایش قدرت مند ” یک دنیا ، یک رویا ” که از همه امکانات استفاده کردند تئاتر ، سینما ، موسیقی و … برای گفتن صلح ، زندگی ، عشق و …. آن هم چه سینمایی وقتی ژانگ ییمو کارگردانی این رویا را به عهده داشته باشد و اگر بودجه چهل میلیارد دلار باشد همین میشود ؛ سینمای سه بعدی ؛ وقتی کل استادیوم تبدیل به دریای مواج میشود که تا شاید چندین متر بالای سر آخرین تماشاچی از بالا تصویر فرو ریختن آب را میبینی ؟! و سن تئاتر میشود در میان مه و خورشید و فلک که با استفاده از سینمای سه بعدی ؟ تصویر آن را کف زمین انداخته اند و بازیگران زنده روی پرده رویایی سینما نقش ایفا میکنند ؛ وقتی روشن کردن مشعل پرواز رویایی در بالای سر تماشاچیان باشد روی پرده ای که با گذشتن پرنده ؟ پشت سر او دور تا دور استادیوم میشود تصاویر پازل گونه المپیک های گذشته در این سینما تدوینی که ما بلدیم چه معنایی دارد ؟ چطور باید تدوین کرد فیلمی را که قرار است در سینمای سه بعدی به نمایش در آید ؟
و هزار نکته باریکتر و تصاویر زیبا تر که شما دیدید از ما هواره هاتان و ما ندیدیم رقص و نمی دانم چی را که حتما اسلام را به خطر می انداخت و مجبور بودیم چهره مجری برنامه و میهمانان گرامشان را مدام تحمل کنیم به نظرتان آن خلق بی بدیل رویا آن سان چشمگیر و زیبا با پیام صلح برای جهان هنر بود و به وجود آورندگانش هنرمند ؟ یا هنر مردان صدا و سیما که میان آن حجم از تصاویر زیبا که پر بود از به خطر افتادن اسلام ؟؟؟! تصاویری را گرفته بودند که هیچ از این نا پاکی ها در آن دیده نمی شد و تصاویر پاستوریزه که نه هموژنیزه و ایزه و نیزه و ریزه را همه را با هم داشت ؟؟
رها کن این بیغوله ماتم زده رو …
وقتی هم که نوبت به رژه تیمها میرسد که ما فقط دو تیم را دیدیم یونان و ترکیه را با لباسهای یک دست سفید و مردانشان با کروات و پاپیون و زنانشان با دستمال گردن آبی در تیم یونان ( تا آنجا که یادم می آید ) و ترکیه که نود و چند درصدشان مسلمانند ؟ با کراوات و پاپیون و دستمال گردن سرخ و زنانشان شکیل و با وقار نه با مانتوها ی بد دوخته شده که به تن زار بزند و نه روسری که حجاب متانت است؟ و نه خنده ای که سبیل سبز پشت لبهاشان نشان از باکرگی ؟؟! با موهای درست آرایش شده صورتهای گل انداخته و چشمان سرشار از عشق و شادی و زندگی وقتی دستانشان را بالا آورده و برای ما دست تکان میدهند لباسهای شکیلشان نا فرم نمیشود و نمی دانم پارچه هاشان خیلی ترکی؟! است که تکان نمی خورد یا خیاطانشان از کدام آموزشگاه فنی و حرفه ای مدرک گرفته اند ؟ نمی دانم یا بچه های ما خیلی خوش سلیقه اند که بالا تنه اشان را سبز رنگ پوشیده اند ( بدون کراوات و از این جور چیزها که غرب زدگی است ؟) که وقتی دستشان را تکان می دهند انگار آنقدر خوششان آمده بوده از لباس که از ایران با آن لباسها رفته اند که گویی از دهن گاو بیرون آورده بودنشان بی اطو و … یا آن نمی دانم کدام خبرگزاری بد سلیقه که طراحی لباس و رنگ آن را بهترین تیم های شرکت کننده معرفی کرده ؟حتما اصلا نمی دانسته که این رنگ رنگ دلقکان … بگذریم دردناک است ! ( البته این خبر را از تلوزیون ایران شنیدم که راست ودروغش باشد با خودشان آخر ما که ماهواره نداریم ؟؟؟ به قیافه همین مجری های وطنی عادت کرده ایم و اصلا هم دوست نداریم به مجری های خارجکی نگاه کنیم قباحت دارد نگاهیدن به زن نا محرم … )
رها کن این بیغوله ماتم زده رو …
وقتی آقای رئیس جمهور از مدیریت جهانی میگوید به چه می اندیشد ؟
وقتی از نابودی یک کشور ( هر چه باشد ) می گوید به چه می اندیشد ؟
وقتی و وقتی اینگونه می اندیشد حالا هیچ می توان گفت که ما هم تمدن داریم ؟ ما هم ۲۵۰۰ سال پیش پادشاه روشنفکری داشته ایم که اولین منشور حقوق بشر را صادر کرده بوده ؟ میشود گفت که ما هم می توانیم این سان زیبا از عشق بگوییم و رویا بیافرینیم برای مردمان ؟ با حافظمان ؟ با مولانا ( که دیگر از آن ما نیست ؟ ) با …
رها کن این بیغوله ماتم زده رو …
دانشگاه آکسفورد بیانیه صادر کرد:
http://www.alef.ir/content/view/30946/