طنین آشنا گفت:

با سلام.به طور اتفاقی به وبلاگ شما بر خورد کردم و از دیدن طربستان به وجد اومدم.قصدم فقط تشکر بابت همین موضوع بود.واقعا لذت بردم.متشکرم.

نسرین گفت:

بالاخره ستون سمت چپ یا راست
*****
همان چپ!

شادی گفت:

اوحق دارد در ستون چپ وبلاگش آنچنانی بنویسد و تو هم حق داری خوشت بیاید. او که نظر دیگران را نمی خواهد بداند اما من حق دارم نظرم را جای دیگر بگویم و برای تویی که نظردونیت باز است می نویسم که حال چشمم بد شد وقتی دیدم نوشته دزدها مادر نابکاری دارند. چرا زن و آن هم مادر باید تهمت بدکاره بودن بخورد اگر بچه اش دزدی کند؟ همه جا مادر کلمه ای مقدس است و برای ما شده پایه فحشی ناب و انقدر طبیعی که روشنفکرانه در ستون چپ وبلاگمان بنویسیم.اصلا وقتی ستون چپ را خواندم حس کردم برای نویسنده فقط “بانو” در بین زنها آدم است! مخصوصا که خواندم”ایمیل صرفا جهت مراسلات و مکاتبات دوستانه و “مردانه” است. خیلی جدی!” این به نظر من نمی تواند مانیفست تمام عیار وبلاگنویسی باشد داریوش جان!
***
آن قسمت بانو و مردانه و این حرف‌های‌اش حرف دل خودش است. من به آن قسمت نظرهای‌اش کار دارم. مانیفست وبلاگ‌نویسی خودش است دیگر. به من و شما چه کار دارد؟ چرا قضیه را شخصی می‌کنی؟ حتماً برای خودش دلیلی دارد دیگر. زیاد سخت نگیر اوضاع را. برای من صراحت و صداقت‌اش مهم بود. من از کجا می‌بینم، تو از کجا می‌بینی!

شادی گفت:

معلوم است که زاویه دید من و تو با هم فرق می کند. اصلا کامنتدونی وبلاگ به درد همین می خورد که نگاه دیگران را ببینیم، نه؟! و من اگر بگویم که صراحت و صداقت نمی تواند مصداق “تمام” عیارهای یک مانیفست باشد -و حیف نام مادر که اینچنین در آنجا و در فرهنگ دشنام ما دستمایه توهین می شود- نه قضیه را شخصی کرده ام نه سخت گرفته ام. و بین خودمان بماند که از تو انتظار نداشتم که آن لفظ نامناسب را نبینی داریوش جان.
****
من باز نفهمیدم. چه کسی این‌جا به مادر چه کسی چی گفته است؟ در این‌ها که من نقل کرده‌ام فحش و ناسزایی نیست. یک بار دیگر گفتم که مسأله را خیلی شخصی می‌کنی. نویسنده‌ی آن وبلاگ لابد دلیلی دارد برای کارش. شاید محظوری دارد. من و شما چه می‌دانیم؟ اصلاً من تعجب می‌کنم و حیران‌ام که تو این جمله را چطور نوشته‌ای که: «حیف نام مادر که اینچنین در آنجا و در فرهنگ دشنام ما دستمایه توهین می شود». نام «مادر» کجا دست‌مایه‌ی توهین شده است؟ خوب است روشن و مشخص بنویسی و این‌جور ملت را مچل نکنی! حالا تو می‌خواهی به زور بنده‌ی خدا را وادار کنی بخش نظرهای وبلاگش را باز کند چون فکر می‌کنی اگر باز نکند به مادر کسی فحش داده است؟ یا این‌که گفته است اگر زنی باشد نمی‌خواهد در وبلاگ‌اش نظر بدهد، آن وقت به مادرِ من و تو ناسزا گفته‌اند؟! من که واقعاً نمی‌فهمم. اگر چیز دیگری هست و دلخوری دیگری از جای دیگری هست خوب است واضح بنویسی.

شادی گفت:

۱.خب خدا را شکر که بالاخره متوجه شدی من چه می گویم! هی با خودم می گویم از داریوش بعید است چنین فحشی را قبول داشته باشد و حالا دارم می گویم که اینترنت چقدر ما را تند خوان و بی توجه کرده است که از یک پاراگراف کوتاه دو سه جمله آخرش را نمی بینیم. برای خود من که خیلی پیش می آید.
۲.من و تو آخر ادب و امام زاده نیستیم اما دلیل نمی شود عدم رعایت ادب را تذکر ندهیم (و این اصلا اسمش تو سر زدن نیست). این رعایت نکردن ادب -تا این حد- اگر از جانب نویسنده مملکتمان هم باشد که بدتر. آن هم نویسنده کودکان. آن هم نه بطور لفظی و گذرا، که روی وبلاگش و در ستونی که وقتی وبلاگ باز می شود به چشم می آید. این من را واقعا شوکه کرد.
۳. بله روراستی این به قول تو مانیفست چشمگیر است و اشکالی هم نمی بینم که قسمت های خوبش را نقل کرده ای اما همچنان می گویم که نمی تواند مانیفست تمام عیار باشد. دلیلش هم اینکه صداقت فقط یک عیار از جمیع عیارهاست!
۴. خب اگر ایشان کامنتدونیش را باز گذاشته بود برایش می نوشتم. وقتی نگذاشته (و با توجه به بقیه گفتمانش روی ستون سمت چپ و قسمتهای دیگر)من اینطور می فهمم که نظر بقیه برایش مهم نیست.شاید اشتباه می کنم اما خواننده و نظر دهنده باید حس کند که نویسنده ارزشی برای نظرش قائل است. و نوشته های او چنین حسی به من نمی دهد. چرا باید وقت بگذارم و برایش ایمیل بزنم؟اما تجربه نشان داده که وبلاگنویسها می روند و جایی که از انها صحبت شده را می خوانند. امید این هست که گذارش به اینجا بیفتد!
***
حتماً گذارش می‌افتد. حتماً می‌خواند و مطمئن‌ام که جدی می‌گیرد و به آن فکر می‌کند (حداقل با شناختی که من دارم).

گاوخونی گفت:

دو سه هفته تحمل کردم که بگذرد. بعد، یک متن مفصل نوشتم از «چرایی» آن‌نوشته {علی‌رغم میل‌ام}. بعد فکر کردم که اصلا… بعد… بعد… دست ِ آخر، آن یک جمله را حذف کردم که دنیا پاکیزه‌تر بنماید. منتی هم نیست به کسی. به احترام امیر، داریوش و دوست دیگری… حالا هم شبیه آدمی که سیگارش را ترک کرده‌ست، نمی‌دانم کار خوبی‌ کرده‌ام یا نه؛ و مهم هم نیست دیگر. عذرخواهی می‌کنم از تمام مادران دنیا … داریوش زنده باد.