درباره‌ی آزار دادن، امیر در وبلاگ‌اش چیزی نوشته است، در پی گفت‌وگوی مختصری که داشتیم. چند بار خواسته بودم چیزی بنویسم. این بار به اختصار و اشاره می‌گویم. کسی که آزار می‌دهد دیگران را – و آزار صورت‌های مختلفی دارد – به باور من خودش جایی سخت آزار دیده است. کسی که با جهان و عالمیان در صلح باشد و درون‌اش تیره و غبارآلود نباشد، از سر غرض و بغض و نیش زدن با کسی سخن نمی‌گوید. کسی که به دیگری زهر می‌پاشد، در درون خود کیسه‌ی زهری را حمل می‌کند که نخستین قربانی‌اش خودش است. زهر پاشیدن به دیگران – به هر انگیزه و توجیهی – ابتدا زهر پاشیدن به خود است. آزار دادن – به باور من – جایی سخت‌تر و تلخ‌تر می‌شود که از سنخ همین آزارهای معمولی نباشد؛ آزاری که به انگیزه‌ی اعتقاد و باور باشد. خداوند همگی را از سوء عاقبت محفوظ بداراد و همه‌ی بیماران را شفای عاجل دهاد… و ما را هم از عذاب آزار دادنِ دگران در امان داراد!
