عبدی کلانتری
«نقطه‌زنی» اصطلاحی جدید بود در انبار مهمات تبلیغاتی راستگرایان برای مشروعیت بخشیدن به بمب‌های اسراییلی. این واژه ذهن را پذیرای چیزی خوشایند و عادلانه می‌کرد. روی نقشه‌ی شهر، «نقطه» نماینده‌ی موجودیتی منحوس بود که محو کردن‌اش یک قدم ما را به آزادی نزدیک‌تر می‌کرد. «نقطه» فقط به رژیم تعلق داشت. در اطراف «نقطه» همه چیز امن و امان بود. نقطه‌زنی مثل تیغ جراح به سرعت یک غده‌ی بدخیم را به درک واصل می‌کرد تا بدن جامعه قوی شود؛ یک گام نزدیک‌تر به عدالت!
در کلیپی که مشاهده می‌کنید، «نقطه» میدان تجریش است، نقطه‌های کوچک‌تر اتوموبیل‌های پشت چراغ قرمز، و نقاط ریزتر و بی‌مقدارتر ده‌ها بدن شهروندی که در ثانیه‌ای در هوا محو می‌شوند. عفو بین‌الملل: دست‌کم ۱۲ نفر کشته شامل کودکان و یک زن باردار! تعداد زخمی‌ها نامعلوم.
وقتی این ویدیو از دوربین مداربسته منتشر شد، راستگرایان تلاش کردند آنرا ساخته و پرداخته‌ی هوش مصنوعی جلوه دهند، و وقتی شواهد جانبی و عکس‌های دیگر از همان میدان و در همان لحظه اصالت این کلیپ را بدون بروبرگرد ثابت کرد، واکنش تیپیک این «عدالتخواهان» در گفته‌ی خانم جامعه‌شناس مقیم فرانسه مهناز شیرالی منعکس شد که شانه بالا انداخت و تقصیر را به گردن خود مردم انداخت، «مردم اگر تعلیم دیده بودند در شرایط جنگی پشت چراغ قرمز چه می‌کردند؟» به راستی، این مردم تعلیم ندیده چرا قدردان این نقطه‌زنی‌ها نیستند که آمده آنها را آزاد کند؟
میدان قدس تجریش، یکشنبه ۲۵ خرداد ۱۴۰۴، برای ثبت در تاریخ.
