یکم این‌که: تجاوز اسراییل به خاک ایران، نه تنها قتل غیرنظامیان ایرانی، بلکه حتی کشتار و ترور همان سپاهیانی که عده‌ای از ایرانیان دل خوشی از آن‌ها نداشتند، بدون سر سوزن بحث و گفت‌وگویی جنایت است. این جنایت را باید بی قید و شرط و بدون لکنت زبان محکوم کرد. این اول هر گفت‌وگویی است. فراموش نکنیم در این هفتاد سال که اسراییل بی‌وقفه حقوق بشر و حقوق بین‌المللی را نقض کرده است، جهان پیوسته جای ظالم و مظلوم را عوض کرده است. آن طفلی که در غزه کشته می‌شود از نگاه این وجدان‌باخته‌هایی که در گوشه‌گوشه‌ی زمین لانه کرده‌اند، «تروریست» است و حق‌اش است و باید «پودر» شود. این‌ها را خیلی وقت است با خجالت نمی‌گویند. با دریدگی و درندگی بی‌سابقه‌ای می‌گویند و حالا عده‌ای ایرانی هم در منجلاب همین انسان‌ستیزی و توحش فرو می‌روند. اگر در محکوم کردن اسراییل و تجاوزش به ایران لکنت زبان دارید یا سکوت می‌کنید، در صف مقابل ما ایستاده‌اید. تعارف ندارد. همین است. به همین عریانی.
دوم این‌که کار از این گذشته است که بیاییم مدام فهرست بالابلند قوانین بین‌المللی و بندهای منشور سازمان ملل را که سال‌های سال است اسراییل نقض می‌کند به رخ کسی بکشانیم (و بعد مخاطب ابلهانه به ما بگوید: «پس جمهوری اسلامی چی؟»). دیگر بیهوده است نشان بدهیم کار اسراییل تجاوز به حاکمیت یک کشور عضو سازمان ملل بوده است و هیچ توجیه حقوقی و قانونی نداشته است. کسی که خودش را به خواب زده است نمی‌شود بیدار کرد.
سوم این‌که منتقدان جمهوری اسلامی و زخم‌خوردگانی که هم‌چنان به ایران وفادارند و مخالفت‌شان با جمهوری اسلامی چشم خردشان را کور نکرده است، باید یک جا بایستند و دیگر دست بکشند از این‌که مدام برای این درندگان توضیح بدهند که: می‌شود هم مخالف جمهوری اسلامی بود هم مخالف آمریکا و هم مخالف اسراییل. آدمی که هنوز با دیدن کل تاریخ هزینه دادن ما باز هم با وقاحت تمام به من و شما برچسب همدستی با خودکامگی را می‌زند، ارزش این را ندارد که وقت‌تان را صرف متقاعد کردن‌اش کنید. باید رهای‌اش کرد در همان باتلاق مرگ وجدان. ما نیاز نداریم برادری خودمان را به کسی ثابت کنیم. جای ما مشخص است. ما طرف ایران ایستاده‌ایم. طرف ایران ایستادن در این لحظه‌ی تاریخی جوری است که به هیچ آیه و افسونی نمی‌شود با ایستادن زیر پرچم اسراییل، با تشویق اسراییل، با توجیه جنایت اسراییل، با چشم پوشیدن بر توحش اسراییل (یا بدتر از آن با هلهله کردن برای اسراییل) قابل جمع باشد. این دو با هم نمی‌آمیزند. تمام. این بحث را با این آدم‌ها ادامه ندهید. جنگ است. این جنگ تا امروز هر چقدر در لفافه بود و یواشکی، حالا عریان است و بی‌تعارف.
چهارم این‌که امروز فیلمی از انفجار در میدان تجریش منتشر شد. پیش‌تر هم فیلمی از حمله‌ی اسراییل به سردر زندان اوین منتشر شده بود. هدف انتشار این فیلم‌ها از رسانه‌های فارسی‌زبان اسراییلی یک چیز کلیدی است: ببینید جمهوری اسلامی است که مسبب همه‌ی این بدبختی‌هاست و اگر جمهوری اسلامی نبود هیچ‌کدام از این‌ها رخ نمی‌داد. این چیزی نیست جز این‌که گوینده، اسراییلی خجالتی است. هنوز نتوانسته روشن کند که قدر و منزلت ایران دقیقاً برای‌اش چه اندازه است. فقط می‌دانیم از آخوند به شدت متنفر است. که امری است بدیهی و مسابقه دادن در میدان دشنام دادن به آخوند کار خیلی ساده‌ای است. لازم نیست وقتی انفجار میدان تجریش را دیدید اخم کنید و لعنت بفرستید یا بگویید هوش مصنوعی است! اسراییلی خجالتی نباشید!
