لابد این روزها از بسیاری جاها شنیده‌اید یا دیده‌اید که گفته‌اند: «این جنگ، جنگ ما نیست». جنگ کی با کی نیست؟ مقصود این است که مردم ایران و اسراییل نیستند که با هم می‌جنگند بلکه این دو حکومت دارند می‌جنگند و مردم قربانی آن هستند. ظاهراً حرف درستی است ولی بسیار مغالطه‌آمیز و خطرناک.
اول این‌که در هیچ جنگی در دنیا کسی نیامده بگوید این جنگ، جنگ مردم است. همه‌ی جنگ‌های عالم را صاحبان قدرت به راه می‌اندازند و در همه مردم قربانی می‌شوند. این یکی هم استثنا نیست. این هم مثل بقیه‌ی جنگ‌هاست. این گزاره، پوست خربزه‌ای است زیر پای مردم که: «از سر راه این دو قدرت کنار بروید تا همدیگر را پاره کنند یا در واقع یکی دیگری را به زانو در بیاورد». این تعبیر گول‌زننده است. مردم همین الآن هم سر راه آن‌ها نیستند. مضمون اصلی این است که: آیا مردم حاضرند با متجاوز متحد شوند تا حکومت داخلی خودشان را ساقط کنند؟ آخر آن شعار «این جنگ، جنگ ما نیست» این است. این جنگ، جنگ یکایک ماست. جنگ فرزندان ماست. جنگ نسل‌های بعدی ماست. حتی جنگ کسانی است که هنوز به دنیا نیامده‌اند.
این جنگ، جنگ همه‌ی ماست بخواهیم یا نخواهیم. محض یادآوری تاریخ متذکر می‌شوم که در جنگ جهانی دوم، گروهی از هلندی‌ها با نازی‌ها همکاری نزدیک برای اشغال کشورشان کردند. نام آنتون موسرت و حزب ان اس بی را جست‌وجو کنید؛ سرنوشت تلخ و دردناک آن‌ها را خواهید دید. ما همگی قربانی هستیم در این تجاوز. هر یک ساعتی که این جنگ ادامه پیدا کند، غیرنظامیان بیشتری از مردم ما کشته می‌شوند. با حرف نمی‌شود گفت این جنگ، جنگ ما نیست. با توجیه این‌که بگذارید ادامه پیدا کند تا حکومت از میان برداشته شود، نمی‌توان ریختن خون بی‌‌‌‌گناهان را توجیه کرد. این جنگ، جنگ همه‌ی ماست.
به این نکته دقت کنید: آن‌ها (ظاهرا) حاضرند به هر قیمتی این حکومت سقوط کند حتی به قیمت مرگ غیرنظامیان، آیا حاضرند یکی به آن‌ها بگوید: ما – مثلا – فلان چهره‌ی نظام را می‌کشیم ولی شما هم قبول کنید در برابرش پدر، مادر، خواهر، برادر یا فرزندتان کشته شود؟ حاضرند؟ یا فقط از جیب بقیه هزینه می‌دهند؟ کسانی در لباس آزادی‌خواهی برای ایران ثانیه‌ی در قربانی کردن عزیزان ما درنگ نمی‌کنند. این آن معضلی است که به خاطر آسیب روحی طولانی‌مدت کثیری از ایرانیان گرفتار آن شده‌ایم.
این حکومت با شدت گرفتن حملات نظامی خارجی و تجاوز به این سادگی سقوط نمی‌کند و نیاز با اهرم داخلی دارد. مردم ما، دلیرانه، بازی این تبلیغات را نخورده‌اند و پیاده‌نظام این جنگ روانی نشده‌اند. تمام تقلاهای رسانه‌ای مخالفان این است که مردم را در این جنگ به سود اسراییل دخالت بدهند. این هدف تا اینجا شکست خورده است. در دنیایی موازی یا محتمل، اگر هم بخشی از مردم به این جنگ در صف اسراییل بپیوندند (چطور دقیقاً؟) پیامدش نه تنها سقوط حکومت نخواهد بود، بلکه بازگشت هولناک فضایی امنیتی و سنگین خواهد بود. مردم را اغفال نکنید. وعده‌ی میان‌تهی به مردم ما ندهید. مردم ما هم فرزانه و هوشمندند:
به صبر کوش تو ای دل که حق رها نکند
چنین عزیز نگینی به دست اهرمنی
زنده باد ایران! زنده باد انسان!
