گام اول این کابوس خون‌آلود به پایان رسید. آتش بس فوری‌ترین و کلیدی‌ترین خواسته‌ی هر انسان باوجدان و سالمی بود. ایرانی که جای خود دارد. چیزی که می‌خواهم بنویسم فوری است. ممکن است نظر نامحبوبی باشد ولی بسیار حیاتی است.
ماهیگیران دریای خون
بخش بزرگی از صدمه‌ای که به ایران وارد شده است محصول آسیب روانی جمعی مردم ما و شکاف عمیق بین مردم و حکومت است. به تعبیر داریوش فروهر، آن شهید والامقام ما، میان مردم ما و حکومت دریایی از خون است. به تعبیر فرزانه‌ای که این روزها این را گفته بود، عده‌ای امروز در ساحل این دریای خون نشسته بودند و به ماهیگیری مشغول بودند.
وقت انتقام‌جویی نیست
حالا یاد می‌کنم از سخن حکیمانه‌ی دختر آن شهید والامقام – پرستو فروهر – «ارضای حس انتقام را با دادخواهی یکی نگیریم». این روزها ایرانیانی بودند که در نقاط مختلف عالم به ایران جفا کردند. دلیل خشم آن‌ها هم روشن است: جفاهای جبران‌ناپذیری که این حکومت سال‌ها به مردم ما کرده بود، روزنه‌های فوران عاطفه و خشم را باز کرده بود و چشم خرد را فروبسته بود.
وظیفه‌ی یکایک ایرانیان امروز این است که درست با همان‌ها که به ایران جفا کردند، مهر و شفقت بورزیم. وظیفه‌ی ما همدلی با آن‌هاست نه ملامت کردن. بدتر از آن انتقام‌جویی از آن ایرانی زخم‌خورده‌ای است که خود را در زخم زدن به جمهوری اسلامی محق می‌داند و گمان می‌کند این کارش به ایران صدمه‌ای نمی‌زند.
هشدار به تندروهای داخلی حکومت
سخن محکم‌تر را اما باید خطاب به حکومت گفت. در روزهای آینده هیچ بعید نیست همان تهدیدهای عظیم امنیتی که ایران را تا امروز به اینجا کشاندند، همان بدخواهان و نفوذی‌های داخلی، آماده‌ی پرونده‌سازی و انتقام‌جویی از فرزندان ایران شوند. این زنهار و هشدار قوی و فوری را باید به حکومت داد که این بار دیگر مثل بارهای سابق نیست. باز گذاشتن دست درندگان امنیتی داخلی و مزوران دین‌فروشی که زیر نقاب دفاع از نظام و ارزشی بودن پایه‌های همبستگی ملی را سست می‌کنند، تهدید امنیتی جدی است.
مادرتان را ندرید!
ایران مادر ماست! پستان مادرمان را گاز نگیریم! چنگ به صورت مادرمان نیندازیم. فرزندان خیره‌سر و نابخرد را ببخشیم – هر چند سخت است. فراموش نکنیم جفاها را. درس بگیریم. ولی بدانید و بدانیم که انتقام‌جویی و تعمیق شکاف‌ها به سود هیچ کس نیست.
