ژیلا بنی‌یعقوب
بیشتر برندگان جوایز بین‌المللی، کنشگران حقوق بشری یا چهره‌های اپوزیسیون ایرانی موضع صریحی علیه تجاور اسرائیل نگرفتند؛ احتمالاً نگران بودند که موضع‌گیری صریح علیه اسرائیل باعث شود که بخشی از ارتباطات‌شان با نهادهای غربی یا دولت‌های غربی مختل شود و یا شاید انگ یهودی ستیزی بخورند؛ این محافظه‌کاری فعالانی که شعار شجاعت و آزادگی می‌دهند یک نوع تناقض اخلاقی در خود دارد. اما رفتار موسوی صادقانه و اصول‌مند است.
او نه در بیان واژه‌ها لکنت دارد نه ملاحظه نهادهای خارجی را می‌کند و نه تأیید این قدرت و آن قدرت برایش مهم است و نه دوگانه «مخالف حکومت = موافق حمله خارجی» را می‌پذیرد؛ این صداقت موسوی، واقعاً کمیاب است.
میرحسین موسوی همچنین بر خلاف بسیاری که فقط کشتار غیرنظامیان را محکوم کردند کشتن نظامیان توسط اسرائیل را نیز محکوم و از آنها با عنوان فرزندان نظامی ملت و با احترام یاد کرده. این موضع نشان دهنده ثبات در اصول اخلاقی و میهن دوستی اوست که در فضای پر از دوگانگی امروز کمتر دیده می‌شود.
میرحسین به جای این که از فرصت بیانیه برای انتقام‌جویی یا تخریب استفاده کند با بیانی متین و دلسوزانه راهکار ارائه می‌دهد. و می‌گوید زندانیان را آزاد کنید ، صداوسیما را اصلاح کنید و رؤیاپردازی نکنید و …
این نشان می‌دهد که هدف او نه صرفاً اعتراض، بلکه نجات کشور است ولو توسط کسانی که خود او را به بند کشیده‌اند. میرحسین با حدیثی نبوی در انتهای بیانیه‌اش تلویحاً به حاکمیت می‌گوید که اکنون نسیم فرصت از جانب مردم و از جانب پروردگار می‌وزد اگر گوش شنوایی هست اگر دل بیداری باقی است، این لحظه را دریابید.
میرحسین در بیانیه‌اش نه فقط یک معترض به وضع موجود که یک مصلح مسئول است کسی که حتی در زندان خانگی همچنان به نجات کشور فکر می‌کند، نه فروپاشی آن.
این سطح از مسئولیت‌پذیری برای کسی که خودش زندانی همین سیستم است بسیار کم نظیر است.
این که فردی ۱۵ سال در حصر خانگی باشد، از حقوق اولیه‌اش محروم و حتی از تماس آزاد با خانواده و مردم محروم باشد، از نفرت‌پراکنی و انتقام‌جویی فاصله می‌گیرد نشانه‌ی بلوغ فکری، صداقت سیاسی و مسئولیت‌پذیری عمیق‌اش است. کاش نظام حکمرانی از او درس بگیرد و به جای تکرار خطاهای گذشته و ترجیح احمدی‌نژادها بر چنین فردی با این حد از پای‌بندی به اصول میهن دوستی و مسئولیت، صدای مشفقانه او را بشنود و رؤیاپردازی نکند.