اگر به بخش طربستان ملکوت در قسمت دیگران رفته باشید، حتماً سرود «آمریکا آمریکا» را دیده و شاید شنیده‌اید. امروز ضمن کار داشتم این سرود را گوش می‌دادم و با خود فکر می‌کردم که تعابیر شعر این سرود اگر چه قدیمی است و در حال و هوای انقلابی ایرانِ سال‌ها پیش، اما هنوز هم که هنوز است درباره‌ی حکومت آمریکا صادق است: «عقرب جراره» و «روبه مکاره»ای که جور و جفا دارد و مهر و وفایی در او نیست. آمریکا تاریخ و پیشینه‌ی درازی در خشونت‌ورزی و قلدری دارد. هر اندازه که نهادهای دموکراتیک در داخل آمریکا قدرت داشته باشند و به سود خود مردم آمریکا خوب عمل کنند، دستگاه سیاست خارجی آمریکا رسماً در کار خونریزی است:
«در همه گیتی به پاست نایره‌ی جنگ تو
گوش جهان خسته از طبل بد آهنگ تو
رسم تو عصیان‌گری، کار تو ویرانگری . . .»
وقتی این سرود را گوش می‌دهید به افغانستان و عراق فکر کنید. به مردم لبنان و فلسطین هم فکر کنید. اگر هم دوست داشتید می‌توانید به تمام خونریزی‌ها و شیطنت‌های آمریکا در پنجاه سال گذشته فکر کنید. حتی می‌توانید به کودتای ۲۸ مرداد هم فکر کنید! این‌ها معنی‌اش این نیست که جز آمریکا هیچ فتنه‌گر و خونریزی و خشونت‌ورز و مستبد دیگری در هیچ جای دیگری وجود ندارد. تا دلتان بخواهد هست! زیر گوشِ من و شما هم هست! هر چه خبرهای این روزها را بیشتر می‌خوانم، از آمریکا بیشتر حرص‌ام می‌گیرد! این رییس جمهور ابله هم که تازگی یاد اخلاق افتاده است و پای توی کفش پزشکی در مسایل ژنتیک و جنینی کرده است. بانو راست می‌گفت. عجیب است که بوش برای طفلی که به دنیا نیامده است هنوز و ممکن است بیمار یا علیل به دنیا بیاید، دل می‌سوزاند و یاد خدا و اخلاق می‌افتد، اما وقتی کودکان و زنان و پیر و جوان زیر گلوله‌ی تجاوز در افغانستان، عراق، لبنان و فلسطین جان می‌سپارند، هیچ احساس مسئولیت اخلاقی نمی‌کند و خدا یادش نمی‌افتد! قسمت دردناک‌تر ماجرا این است که ما هم داریم وضع را بدتر می‌کنیم و عملاً با اقدامات به ظاهر مقاومت‌گرانه کمک‌کار تمام جنگ‌افروزی‌های آن‌ها هستیم! تلویزیون چند روز پیش داشت درباره‌ی کره‌ی شمالی، ایران یا سوریه یا نمی‌دانم حزب‌الله حرف می‌زد و می‌گفت «جامعه‌ی بین‌المللی بسیار عصبانی است» و مقصودش از «جامعه‌ی بین‌المللی» البته قدرت‌های بزرگ و در رأس آن‌ها آمریکا بود! یعنی جامعه‌ی جهانی مترادف با مردم جهان نیست، بلکه مترادف با زور سر نیزه‌ی جهانی است! درد است و اندوه است و تأسف! سرسام‌آور است این روزگار مردم‌کش!
