مقدس‌ترین کارها را هم اگر بی‌طهارت و بی‌صفا بکنی، هر چه کردی می‌شود هباءً منثورا. اتفاقاً وقتی آدم‌ها به مکان‌های مقدس یا معنوی می‌رسند یا ادعای تقدس و معنویت می‌کنند، تازه وقت‌اش می‌رسد که بیشتر مراقب صفا و پاکی خودشان باشند. آن وقت است که مسؤولیت‌شان سنگین‌تر می‌شود. وقتی به فضای قدسی رسیدی یا حتی ادعای قدسیت کردی و در تو طهارتی نبود، نه تنها خیری از تو صادر نخواهد شد بلکه هر چه از زبان و عمل‌ات تراوش می‌کند، شر می‌شود و هر چه می‌کنی نه سودی به حالِ تو دارد و نه به حالِ دیگران. این طهارت که نباشد، تیره‌روزی هم در پی‌اش می‌آید. آن سوی ماجرا هم البته هست: وقتی طهارتی در کار نباشد، همه‌ی مکان‌های مقدس (یا ادعاهای قدسیت) تبدیل می‌شوند به مکان‌های نامقدس و خاکی و زمینی. این طهارت هم با عصمت نسبتی دارد. این عصمت هم آن عصمت اسطوره‌ای و تاریخ‌ساخته نیست. عصمتی است که دست در دستِ طهارت دارد. اما هر چه هست، طهارت مهم است. پاک باید بود:
چون طهارت نبود کعبه و بتخانه یکی‌است
نبود خیر در آن خانه که عصمت نبود

پ. ن. بی‌صبری نکنید؛ دو تا طهارت‌نامه‌ی دیگر بیشتر نمانده!