دوست گفت:

جناب محمدپور.خانم اروین زیر فشارند و چندی پیش احضآر شده اند.شما حتی این را حدس نزدید؟
—————————–
من چطور باید «حتی»‌ این را حدس بزنم؟ ایشان در سال‌های اخیر خیلی سابقه‌ی کار سیاسی یا مطبوعاتی داشته‌اند؟
د. م.

کورش علیانی و مریم نصر گفت:

الان که به گذشته نگاه می‌کنم آشنایی با پیرمرد یکی از بزرگ‌ترین اتفاقات زندگی‌ام بود. نه اینکه واقعن پیرباشد، من بهش می‌گفتم پیرمرد. نه که همین‌طور صاف صاف توی رویش بگویم، نه، توی دلم. حساس بود به این چیز‌ها. به آن چیز‌ها، به همه چیز‌ها حساس بود. اصلن کنارش که راه می‌رفتی خیلی باید حواسجمع می‌بودی. حتی دستش را نمی‌شد زیاد محکم گرفت. انگار یک مجسمه شیشه‌ای، ترک می‌خورد. وقت‌هایی هم که ترک می‌خورد واقعن از فاز آدمیت می‌زد بیرون. از‌‌ همان لحظه تا خدا می‌دانست کی، کی که انتقام آن فشار غیر عمدی را بگیرد و دلش خنک بشود، باید تحملش می‌کردی.
زیاد نمی‌دیدمش، می‌شود گفت که در کل زیاد ندیدمش. با هم بیرون می‌رفتیم. قدم می‌زدیم. مردم نگاه‌مان می‌کردند. زیاد. جوانی من در قیاس با سن و سال او، و آنطور که راه می رفتیم، که معلوم بود دایی یا عمویم نیست، توی ذوق می‌زد. خودم همیشه از دخترهای جوانی که کنار مردان میان‌سال راه می‌رفتند بیزار بودم. خودشان را می‌آراستند و ناز و عشوه می‌فروختند به این مرد‌ها، به این‌ها که لابد زن‌ وبچه در خانه منتظرشان بود و حالا که پول/اعتبار/ موقعیت داشتند… وقتی باهم بودیم از نگاه مردم‌‌ همان نفرت را می‌خواندم. گاهی خیال می‌کردم حق دارند و گاهی نه. من زیبا نبودم اما کنار پیرمرد زیبا به نظر می‌رسیدم. بلند قد، جوان، شاد. چروکهای نازک زیر چشم یا تارهای سفید موهایم به چشم کسی نمی‌آمد، آن‌هم درحالی‌که به طور عادی جز زیبارویان و سروقدانِ جوان و شاد نمی‌گنجیدم. بدم هم نمی‌آمد لج ملت دربیاید.‌‌ بی‌شعورهایی که تنها تضاد شدید ممکن بود توجه شان را جلب کند. پوست سفید و موهای مشکی، پوست برنزه و لبهای صورتی، سفیدی چشم و مژه های اغراق شده، پیرمرد و دختر جوان … نمی‌دانم در قدم زدن‌هایمان او به چه فکر می‌کرد. نفوذ به ذهنش غیرممکن بود. تلاشی هم نمی‌کردم. من سرخوش بودم…
یادم هست یک روز در یک کافی شاپ. وقتی خانم کافه دار آمد از ما سفارش بگیرد، داشت کف دست مرا می‌خواند، احتمالن از روی شوخی، شاید هم جدی، خود خدا هم نمی‌داند این پیرمردها به چه چیزی اعتقاد دارند، ولی خیلی یواش و مهربان بود. آنطور که عادتش نبود. خانم کافه دار که آمد سفارش بگیرد، یکه خورد. یعنی من کاملن احساس کردم بدجوری جاخورده است. زن کافه دار گفت:« همین شما…هایید که آبروی هرچی زنه بردید، زندگی ها رو نابود می‌کنید و…». شنیدم که توی دلش همین را گفت. شاید خودش یا خواهرش یا دوست خواهرش قربانی آدمهای کثیف و…ی مثل من بودند. یا مثلن یک‌بار هم جایی با هم چای و کشمش می‌خوردیم. او از کشمش‌های خودش توی دهان من گذاشت. همان‌موقع چشمم به نگاه خیره پسرجوانی روی میز روبه‌رویی افتاد. هجوم حرف‌هایی که می‌خواست نثارم کند از چشم‌هایش می‌دیدم. در سکوت، آن‌طور خیره که نگاه می‌کرد. دهنم باز ماند. من که در پرسه‌های هر روزه ام در این شهر آنقدر دیده نمی شوم که خودم هم به خودم تنه می‌زنم چه برسد آدم‌ها و ماشین‌ها، حالا اینقدر مهم شده ام که هر کجا بروم به چشم می آیم! پسر با نفرت تمام گفت:«خاک توی سرت». من نگاهش را شنیدم. شاید تازگی یکی از پیرمردها دوست‌دخترش را بلند کرده بود، یا دوست‌دختر برادرش را، یا دوست‌دختر دوست برادرش را. مجبور شدم صندلی‌ام را عوض کنم و پشت بهش بنشینم. انگار خیال می‌کرد خیلی محکم‌تر از آن باید نگاهش را به چشم‌های من فرو کند تا متوجه منظورش بشوم. خیال می‌کرد من خنگم. تقریبن همه مردها خیال می‌کنند من خنگم. حتی پیرمرد. اصراری هم ندارم فکر کنند باهوشم، یا می‌فهمم. یک زمان‌هایی بود که تمام تلاشم را می‌کردم که باهوش به نظر برسم، خیال می‌کردم تقصیر مدل ابروهایم است که اینطورم، صدجور مدل عوض کردم، از هلالی تا شیطانی، بعد فهمیدم یک بلاهتی در کلیت قیافه من هست. ضمن اینکه اصرار به زیانم تمام می‌شود. هم چون در حقیقت باهوش نیستم و هم به‌خاطر اینکه هوش از آن چیزهایی است که زن نباید نشانش بدهد. باهوش بودن چیزی شبیه بی‌عفتی است.
پیرمرد را دوست داشتم چون معمای پیچیده ای بود. آن جوانکی بهش پشت کردم نبود. اینجا پسرهای جوان موجودات فلک-زده‌ای هستند، بیمار، بسیط، بی‌مایه… پیرمرد انبوهی از آگاهی و تجربه بود و البته ضعف. جوان‌ها انبوهی از ضعف هستند بدون آگاهی. لحظه لحظه بودن با‌هاشان آزار است. بسکه نمی‌فهمند و کیست که نداند همین پیرمرد‌ها باعث شده‌اند این‌ها اینقدر گاو بار بیایند. نفهمند زن را، رابطه را، دوست داشتن را…پیرمردها ته ماندهای زمان شاه‌اند!
اما پسر چای‌خانه و بقیه پسرهایی که توی کوه یا تئا‌تر یا پارک نگاه‌های تحقیر آمیزشان را نثار شادی‌های مادوتا می‌کردند حق داشتند. فقط پسرها و نه مردها یا پیرزن‌ها، شاید فقط آن‌ها حق داشتند خیال کنند که پیرمرد، که پیرمرد‌ها دارند حق‌شان را می‌خورند. آن‌ها پیش از این هم حق زندگی آزاد و خوشی‌های متداول جهان بشری را ازشان گرفته بودند و حالا نوبت دختر‌ها بود. داشتند دختر‌ها را هم می‌گرفتند. از بابت رفقای خودم می‌گویم و رفقای پیرمرد. این اتفاق داشت می‌افتاد. دروغ نبود. پیرمرد‌ها با موهای جوگندمی، با کار و بار چاق یا لاغر ولی با عینک و خطابه‌های مسحور کننده، که بوی سوختن چیزهایی را می‌داد که داشتند براساس همان‌ها با همسرانشان زندگی می‌کردند یا به خوشی‌های جماعت حد زده بودند، مخ دخترها را می‌زدند. گاهی با خودم فکر می‌کردم انگار مرد‌ها زود‌تر فهمیده‌اند، یا واداده‌اند…