وقتی که توانایی درک فرهنگ و ادبیات رو به افول می‌رود، این اتفاق می‌افتد. متولیان فرهنگ وقتی نمی‌توانند یا نمی‌خواهند بفهمند کجا لغزش داشته‌اند و کجاها خواسته‌اند عقاید خودشان را به مردم زورچپان کنند که برای‌شان معضل فرهنگی شده است، ناچار می‌شوند دنبال مقصری بگردند و چه مقصری زبان‌بسته‌تر و آسیب‌پذیرتر از نویسنده و ناشر؟ مسئولان فرهنگ یک جامعه وقتی نمی‌توانند درست ببینند که دین غلاظ شدادی که با سیره‌ی نبوی و واقع‌بینی علوی فاصله دارد، مردم را جان به لب می‌کند و جوانان را بیزار از دین، ناگهان یادشان می‌افتد که هان! فلان داستان از عشق مثلثی حرف زده است و جوانان گمراه شده‌اند! یکی نیست بپرسد مسلمان‌ها! مگر وقتی که شما جوان بودید و مثلاً در دوره‌ی یادگیری و شکل گرفتن شخصیت‌تان به سر می‌بردید، مجله‌ها، روزنامه‌ها، کتاب‌ها و داستان‌ها زمان شما همه آیه‌ی قرآن بودند؟! می‌شود نتیجه گرفت که احتمالاً ذهن شما سرشار است از باورهای طاغوتی؟! خدا عقل عنایت کناد و اندکی مسلمانی!
