masood گفت:

یکباردیگه نوشتت رو بخون می گی درسته که سروش همون اشکالات جاهلین صدر اسلام رو مطرح کرده ولی چون سروشه اشکال نداره!!!. مشکل سروش ومریداش اینه که جهان رو به دو قسمت تقسیم می کنن :۱-اونهایی که مثه ما فکر می کنند که فهمشون ازاسلام مدرنه و ۲-اونهایی که مثه ما فکر نمی کنند که سنتی هستند حتی اگر مهندس بازرگان باشه
****
اصلا و ابدا. من نمی‌گویم سروش اشکالات جاهلین صدر اسلام را مطرح می‌کند. شما دارید این‌طور می‌گویید. مشکل شما در قیاس خطای‌تان است. مثل این می‌ماند که بگوییم جمهوری اسلامی با آمریکا مخالف است و مثلاً شوروی سابق هم با آمریکا مخالف است، پس مبنای مخالفت هر دو یکی است! عجیب است که من این همه توضیح دادم و شما باز هم دچار همان مغلطه‌اید! آن‌چه سروش می‌گوید و من می‌فهمم، «اشکال وارد کردن به پیامبر» نیست. فهم نبوت و وحی است. فرق است بین فهم و بین ایراد گرفتن. بله، آن‌چه سروش می‌گوید درست نقطه‌ی مقابل چیزی است که سنتی‌ها می‌گویند و در نتیجه آن‌ها مدعای سروش را اشکال بر «خود» و در نتیجه اشکال بر «پیامبری» و «وحی» می‌بینند! مشرکان و کافران در زمان پیامبر اصلاً به دنبال فهم نبوت و پیامبری نبودند. آن‌ها با اصل نبوت مشکل داشتند. باز تکرار می‌کنم: آن‌ها با «خدای محمد» مشکل داشتند. با الله خودشان مشکلی نداشتند! قرآن هم می‌گوید: «ارأیت من اتخذ الهه هواه».

اخمد گفت:

سلام مجدد
در این متن از نقد اقای بازرگان هم مطالبی اوردید که نکته ای را که به گمانم به خطا از ان دریافته اید متذکر میشوم.انچه مرا در تردید وحیرانی در این بحث داغ امروزی سروشی وامیدارد جز این نیست که در ارای سروش رگه هایی از حقیقت مییابم.ودرانسوی نبرد هم چنین رگه هایی از دیدم پنهان نمانده است.دقیقا به یاد ندارم بازرگان همه سوالاتش از سروش چه بود.اما همین قدر در خاطرم هست که بخش اعظم ان نقد دقیقا این پرسش را مطرح میکرد:وقتی من وشما قران را بخوانیم شیوه بیان ان به لحاظ ملاحظات زبانی و ادبی به گونه ای است که به هیچ روی خواننده نمیتواند بپذیرد پیامبر زمانی که این سخنان را بر زبان جاری میساخت ,به زبان یا به دل,مدعی بوده باشد که اینها برساخته های خود او از تجربه ای وحیانی- الهی -عرفانی-نبوی یا…اوست.یعنی نتیجه منطقی ان شیوه خطاب در قران برای من انسان با یک ذهن منطق دار منطق اندیش این است که کسی ان سخنان را از بالا (خدا-به بیان اقای شبستری قدرت خداوندی)به پیامبر تحویل داده است(وحی کرده است-)که ای پیامبر اینها را دقیقا به مردم برسان.ایا لازمه تجربه نبوی داشتن ونیز لازمه فراتر بودن منزلت نبی از این ذهنیت عامیانه این است که قران را تفسیر او از تجربه اش بدانیم؟ایا برای نشان دادن منزلت والای نبی لازم است که او در ساختن کلمات قران نقش محوری داشته باشد؟ایا از سر هوس سخن نگفتن نمیتواند معنایش این باشد که او در حالتی بی خودانه بدون اینکه بخواهد (خواست معمولی و در حالت خودی)کسی سخنانی را بر زبانش نهاد و او هم تکرار کرد؟ایا عرفا زمانی که شطحیات میگفتند تجربه عرفانی خود را تفسیر میکردند یا انچه عینا بر زبانشان جاری میکردند میگفتند؟به عبارت دیگر ایا لازمه تفسیر یک متن -یک تجربه-یا یک چیز دیگر …این نیست که انسان پس از فارغ شدن از ان تجربه یا مرور ان متن در حالتی کاملا هوشیارانه به تفسیر بپردازدوحال ایا مولوی وقتی ان سخنان نغز را میگفت به اختیار خود میگفت یا مولوی سکوت را بیشتر از سخن سرایی نمیپسندید؟ایا عرفای دیگر وقتی اناالحق میگفتند هوشیار بودندواگر هوشیار بودند چنین سخنانی را ایا هرگز بر زبان میاوردند؟بلی ,انکار نمیتوان کرد که اول عارف وعاشق نبی است اما نبی دو شان داشت یک شان او پیامبری بود وان دیگری شان عرفانی او بود .این دو شان از هم جدا هستند مگر اینکه ارتباطی از باب مقدمه و نتیجه میانشان برقرار نماییم.یعنی عرفان نبی را مقدمه نبوت وی بدانیم.در هر حال انچه سروش و شبستری تا کنون گفته اند را شاید بتوان در مورد شان عرفانی نبی پذیرفت اما در مورد شان نبوت به دشواری میتوان انرا پذیرفت.از نظر بنده به ان دلیل که پیشتر توضیح دادم نمیتوان این یک را دقیقا پذیرفت.شاید سروش این دو مقام پیامبر را از هم تفکیک نکرده باشد و نتایجی را که از یکی گرفته به ان دیگری هم سرایت داده باشد.شاید بدنباشد اگر بگویم من هم یک سرنوشت شبیه شما دارم.چون بارها طعنه های انسانهای ناپخته ای را از این بابت که مرا مرید سروش میدانند شنیده ام.اما چه باک.ما را با ایشان سری نیست.ما با کسانی کار داریم که به تمام لوازم منطقی سخن ادمی به دقت مینگرندوانگاه قضاوتی میکنند.سختی کار ما با این چنین کسانی است ورنه پاسخ ان دیگران را دادن دشوار نیست.مایلم نظر شما را در مورد این توضیحات بدانم.والسلام.
***
من خلاصه‌ی نظرم را قبلا نوشته‌ام. حال به تفصیل بیشتر باز خواهم نوشت. ممنون.