گفتم: «آسودگی و آرامشِ یقین، شیرینی دلاویزی دارد». گفت:
«در ره عشق نشد کس به «یقین» محرم راز
هر کسی بر حسب فکر «گمانی» دارد!»
گفتم: «مگر منتهای عبودیت، رسیدن به منزل یقین نیست؟» گفت: «این قدر هست که بانگ جرسی میآید! اهل شک از اهلِ یقین عزیزترند!»
