داشتم با خودم نقد وقت را سبک-سنگین می‌کردم و این بیت مدام می‌آمد و می‌رفت که:
بیدلی در همه احوال خدا با او بود
او نمی‌دیدش و از دور خدایا می‌کرد
بیدلی در همه احوال خدا با او بود
او نمی‌دیدش و از دور خدایا می‌کرد
حالتی رفت و یادی آمد. یاد آواز راکِ شجریان افتادم. آوازی که روی این غزل حافظ خوانده است:
سحرم دولت بیدار به بالین آمد…
شاید یک بار دیگر این را نوشته باشم. گمان می‌کنم سال ۲۰۰۳ بود. سایه آمده بود لندن. یکی از آن شب‌ها، سایه از این آوازِ شجریان حرف زد. او این آواز شجریان را در زمره‌ی بهترین آوازهای‌اش می‌دانست. بشنوید و جان‌تان را تازه کنید.
|
|
این برنامه، گلهای تازه‌ی شماره ی ۱۰۶ است. نوازندگان این اثر پرویز یاحقی، جهانگیر ملک، فرهنگ شریف و منصور صارمی هستند. آن‌ها که به نکات فنی آواز راک علاقه‌مند هستند می‌توانند به این‌جا مراجعه کنند.
