دوستی در پای یکی دو مطلبِ پیشین درباره‌ی پخش موسیقی صفحه نظری داده بود که بارها درباره‌ی آن توضیح داده‌ام. وبلاگ ملکوت، چیزی نیست که تمام آدمیان اجبار داشته باشند که بیایند اینجا. اگر کسی از پخش موسیقی اتوماتیک صفحه دلخور است، می‌تواند صدای بلندگوهایش را ببندد یا همان اول خاموشش کند. اینجا اگر هم مائده‌ی بهشتی داشته باشد، با اکراه به کامِ کسی نمی‌رود. به گمان من این اعمال سلیقه روی سلیقه‌ی صاحب وبلاگ است که در صفحه‌اش چه کار بکند و چه کار نکند. مسأله یک اختلاف سلیقه‌ی ساده است و برای من عجیب است که بعضی تا این حد دوست دارند سلیقه‌ی خودشان را اگر نه بر سلیقه‌ی سایر خوانندگان، حداقل بر سلیقه‌ی نویسنده‌ی وبلاگ تحمیل کنند. انگار کامپیوتر این دوستان از همان روز اول ناگزیر با یک بلندگو ساخته شده است که اصلاً نمی‌توان صدای آن را بست! هر چه بیشتر فکر می‌کنم نمی‌فهمم یعنی چه که: «بهتر نیست که انتخاب پخش و یا عدم پخش آهنگ متن سایت را به بازدید کنندگان واگذار کنی. حتی مائده بهشتی وقتی بزور شد لطف خود را از دست میدهد.»! اینجا به روی عمومِ آدمیان باز است و وقتی هم کسی به اینجا آمد، پای کسی را نمی‌بندند و دستش را به زنجیر نمی‌کنند. هر که ناراضی است، کافی است صفحه را با یک کلیک ساده ببندد! «محتاجِ جنگ نیست، برادر! نمی‌کنم!»
Menu
