الآن داشتم وبلاگ ساغر ارغوان را مرور می‌کردم به یادداشتی برخوردم درباره‌ی رضا رویگری که کلی خاطره را برایم زنده کرد. این نوار «از عشق گفتن» او ماه‌ها همدمِ من بود. عزیزی که دیگر اکنون میانِ ما نیست و دریغا که هنگامِ وفاتش در ایران نبودم، به این نوار علاقه‌ی زیادی داشت و پا به پای من هر جا که با من بود به نغمه‌های‌اش گوش می‌داد. بابِ طبعِ عاشقانِ پریشان است. کاش کسی این نوار را برایم از ایران بفرستد یا بیاورد!!
Menu
