بگریست چشمِ ابر بر احوالِ زارِ من
جز آهِ من به گوش وی این ماجرا که بُرد؟
جز آهِ من به گوش وی این ماجرا که بُرد؟
پ. ن. باران می‌بارد؛ سنگین. رعد می‌غرد. زمین خیس است. اشکِ آسمان، گونه‌های خشکِ زمین را تر کرد .و ما؟ یادی و حسرتی… سودایی و دردی… گریه‌ی ابر هم ما را به یاد گریه‌ی خودمان می‌اندازد! هر بارشی می‌شود بارشِ اشک! هر خروشی می‌شود خروشِ عشق!
