ترس از تغییر

یک بار دیگر اتفاقات اخیر جهان را مرور کنیم. جنگ داخلی سوریه تمام شد. بشار اسد که تا همین دیروز قصاب خوانده می‌شد، حالا قهرمان

پیدا کردن گره‌گاه‌های پیوستگی و هم‌افزایی مهم است. از آن مهم‌تر پیدا کردن دلیل این پیوستگی و اتحاد است که مهم است. کجا انسان‌ها به

پیام تازه‌ی میرحسین موسوی مضمونی کلیدی دارد که قلب تپنده‌ی همگرایی برای آینده‌ای برای همه‌ی ایرانیان بدون هیچ تبعیضی است: «چه باید کرد تا چهل

انقلاب ۵۷ از لحظه‌ی آغازش تا کنون بی‌شمار کسان را آواره و بی‌خانمان کرده است. خیل کسانی که از این کشتی رو به غرق می‌گریزند

هیچ انسانی بار خطاهای انسانی دیگر را به دوش نمی‌کشد. انسان‌ها را هم بر اساس عملکرد خودشان در همان لحظه‌ای که با آن‌ها برخورد می‌کنیم

مقایسه‌ی اتفاقات سال ۸۸ و اتفاقات سه چهار سال اخیر به ویژه اعتراض‌های پس از قتل مهسا امینی از بسیاری جهات درس‌آموز است و برای

حقیقت کسی را خوار نمی‌کند. کسی هم با دروغ بافتن و افترا بستن به دیگران امتیاز و شرافت پیدا نمی‌کند. با نسبت دروغ دادن به

بگذارید از حسین رونقی شروع کنم دوباره و به همان نقطه برگردم چون حسین رونقی نمادی است از یک جریان که مسیر خاصی را می‌رود

این نکته‌ی بدیهی را اگر روزی هزار بار هر کسی به خودش گوشزد کند، باز هم کم است: ما انسان‌هایی هستیم خطاکار. خطاکار به معنای

این‌که حامد اسماعیلیون می‌گوید این دو سرعت نیست بلکه ماراتن است، سخن بسیار درستی است. مردم برای بازپس گرفتن حقوق‌شان و اعاده‌ی حیثیت از انسان

صحنه‌ها تازه نیستند. خودکامگی تکرار تجلی نفسانیت آدمی است. ابعاد تازه‌ای پیدا می‌کند ولی شناختنش نیاز به نبوغ ندارد. جمهوری اسلامی بعد از ۴۳ سال

در تقسیم‌بندی‌های انقلابی، کم پیش نمی‌آید که بلافاصله آدم‌ها را بگذارند پای میز محاکمه که باید همین الآن ثابت کنی مزدور و خائن و جنایت‌کار

یکی از مهم‌ترین خاصیت‌های تاریخ خواندن این است که آدمیان از گذشته درس می‌گیرند. تاریخ، آینه‌ی عقل است. عقل یعنی حفظ تجربه. یعنی درس گرفتن

این روزها سعی کردم بیشتر ناظر باشم تا بتوانم بهتر مقایسه کنم. معیار مقایسه هم حوادث سال ۸۸ بود. در این ۱۳ سال، بر خلاف