ایرانی هستیم و ایرانی می‌مانیم – ۹
تازه‌ترین پاره از این سلسله یادداشت‌ها را به نام نامی دو رفیق زنده‌یادم – هوشنگ ابتهاج و پرویز مشکاتیان – آغاز می‌کنم که هر دو
خرداد ۲۸, ۱۴۰۴
تازه‌ترین پاره از این سلسله یادداشت‌ها را به نام نامی دو رفیق زنده‌یادم – هوشنگ ابتهاج و پرویز مشکاتیان – آغاز می‌کنم که هر دو
وخامت وضعیت ایران روز به روز و ساعت به ساعت شدت پیدا می‌کند. ایران سپر نینداخته در برابر تجاوز. هر یک ضربه‌ای که می‌خورد یکی
بخشی از وضعیت فعلی جامعه‌ی ایرانی در واکنش به تجاوز غیرقانونی اسراییل (بله، بنا به تعریف دقیق حقوق بین‌الملل این کار مصداق بارز تجاوز غیرقانونی
ایران ما در التهاب است. بی‌وقفه خانه‌ی ما می‌سوزد. بدخواهان ما «سوختن تهران» را جشن گرفته‌اند. جاهلان خانگی ما به خیال این‌که خودکامه‌ی خانگی ما
واکنش‌های بسیاری از موضع ستایش دیدم که صحبت‌‌های مرا در بی‌بی‌سی فارسی «وطن‌پرستانه» و «میهن‌دوستانه» قلمداد کرده‌اند. بی هیچ شکی من ایران را دوست دارم.
تعبیری دربارهی قرآن هست که مضمونی اخلاقی دارد و در واقع گوهر تقواست. و آن «فرقان» است. این‌که آدمی بتواند فرقان داشته باشد که میان
وضعیت فعلی بر خلاف ظاهرش چندان که به نظر می‌رسد پیچیده نیست. این‌جا محل آزمون ابتداییات وجدان و انسان بودن است. این را بارها دیده‌ام
حماس ۷ اکتبر ۲۰۲۳ به اسراییل حمله کرد. در تمام رسانه‌ها مصاحبه‌گران اولین سؤالی که از هر مصاحبه‌شونده‌ای پرسیدند این بود: آیا حمله‌ی حماس را
اتفاقی که امروز دارد در ایران می‌افتد – بله در ایران، نه در «جمهوری اسلامی» چون ایران و جمهوری اسلامی یکی نیستند و خواسته و
رضا پهلوی چهاراسبه دارد در مسیر ویران کردن تصویر و وجهه‌ی خودش می‌تازد. چطور؟ با دشمن درست کردن برای خودش و تاراندن تمام حامیان بالقوه‌ی
شاید نخستین بار است که مسلمانان شیعه‌ی اسماعیلی جهان با افتخار و مباهات از هویت ایمانی و اعتقادی‌شان آشکارا حرف می‌زنند؛ حتی در سخت‌ترین شرایط
دیروز، چهل و نهمین امام شیعیان امامی اسماعیلی، حضرت‌والا کریم آقاخان (تولد: ۲۲ آذر ۱۳۱۵ در ژنو؛ وفات؛ ۱۶ بهمن ۱۴۰۳، لیسبون)، جامه‌ی امامت را به
صوفیان ما نوعی مرگ را کشف کرده بودند که عظمت و ابهتی داشت. مرگی که آدمی پیش از مرگ می‌میرد، مرگی بود که زادن دوباره
زمینه‌ی جهانی در دنیای دوقطبی – دنیایی که در آن یک سو خیر محض و مطلق است و سوی دیگر شر و اهریمن مجسم –
پرسش‌هایی دربارهی روح آشفته و نهادهای رنجور دموکراسی معاصر جان کین | ترجمه: داریوش محمدپور جولین لیک/AAP ما در زمانه تاریکی زندگی می‌کنیم پس جای
یکی از مهم‌ترین تجربه‌هایی که هر انسانی می‌تواند داشته باشد این است که جهان را از بیش از یک افق بنگرد. درست مثل آموختن بیش
یکی از معضلات کلان جمهوری اسلامی – از همان روز اول و حتی در ذهن و فکر رهبران‌اش – این خصلت بچه‌پرروی لاف‌زنی است که
این سه چهار سال اخیر در زندگی من از بسیاری جهات درس‌آموز، روشنی‌بخش و پربار بوده است. یک جهت‌اش این است که من سخت وامدار
این آلبوم علیرضا افتخاری با تنظیم فریدون شهبازیان، نوازندگی جلال ذوالفنون و کمانچه هابیل علی‌اف را سال‌های سال بود از یاد برده بودم. هم نوازندگی
وضعیت خاور میانه وضعیتی پیچیده و پر-ازدحام است که مدعی هم فراوان دارد. اما این پیچیدگی و ازدحام دلیلی نیست بر این‌که قطب‌نمای اخلاقی انسان
چشم‌اندازهای پیش روی ایران را باید به دقت و البته با مسئولیت سنجید و تصمیم گرفت. اولین شرط سنجش درست این است که از عواطف
ایرانیانی که از حمله‌ی نظامی علیه کشور خودشان حمایت می‌کنند، بی‌شرم و ریاکارند. حمید دباشی نیویورک – گویا اصطلاح «ستون پنجم» در سال ۱۹۳۶ توسط
شجریان آوازهایی خصوصی دارد که هر چند گاهی اوقات کیفیت خوبی ندارند ولی ظرایف و لطایفی دارند شگفت‌آور. از جمله این آواز که با نی
تصور آدم‌ها از جایگاه خودشان و وزن واقعی‌شان سهم مهمی ایفا می‌کند در این‌که چطور حرف بزنند. این‌که کسی بفهمد چه کسانی به سخن‌اش گوش
یکی از مخرب‌ترین سیاست‌های دوره‌ی زمام‌داری آقای خامنه‌ای – تحت نفوذ تندروهایی که عینیت‌شان بعداً کسانی مثل احمدی‌نژاد، رییسی و جلیلی شدند (و امثال سعید
یکی از مصادیق نظریه‌های ابطال‌ناپذیر که کمابیش در همه جا به کار می‌روند و کسی هم اهمیت نمی‌دهد ببیند آیا این‌ها ارزش تحلیلی دارند یا
ابتدا می‌کنم به نقل عباراتی از بیانیه‌ی ۱۶ میر دلاور جنبش سبز که تبلورش را امروز در روی کار آمدن چهره‌ای متفاوت با قاعده‌ی این
در انتخاباتی که گذشت، سه نتیجه محتمل بود و خارج از این سه گزینه، هر اتفاق دیگری یا رؤیافروشانه بود یا شیادانه. گزینه‌ها این‌ها بودند:
زبانم مو در آورد بس که این را نوشتم: آن‌ها که از گزارش هتاکی‌های جنسیتی آدم‌هایی که همسویی سیاسی با آن‌ها دارند (از گزارش‌کننده) رنجیده‌خاطر
بخشی از تحریم‌گران تندرو به چیزی کمتر از فروپاشی محض جمهوری اسلامی راضی نبودند و به همین دلیل هر چیزی فروتر از آن و کمتر
امروز با رفیقی گپ می‌زدیم دربارهی دانش و عدم قطعیت معرفتی یا در واقع ظنی بودن شناخت انسان. داشتم توضیح می‌دادم که میان اعتماد به
نسخه‌ی تصویری این یادداشت را در یوتیوب ببینید. شما آزاد، مستقل، بالغ و رشید هستید. مرعوب پرخاش‌ها و نهیب‌ها و افترائات کسانی که زبان به
سه گزینه پیش روی ایران است: ۱. رأی دادن به پزشکیان؛ ۲. رأی دادن به جلیلی؛ ۳. رأی ندادن. جلیلی شهوت رییس جمهور شدن دارد.
اصلاح‌طلبان با کلیت‌شان با افول شدید محبوبیت مواجه بوده‌اند و در حقیقت پس از دوره‌ی دوم روحانی سقوط آزاد کرده‌اند. ولی این نباید باعث شود
از نسبت آراء چه می‌فهمیم؟ این‌که در کل ۴۰ درصد از واجدین شرایط در انتخابات شرکت کردند، پاسخی کوبنده به حکومت است. توضیح‌اش را قبلاً
بازی با مفاهیم موسع و مبهم و انتزاعی کانون ارتزاق استبداد و تمامیت‌خواهی است. خیلی مشخص بگویم که هر وقت از سر تا پای ادعایی
راهبرد تسطیح میدان سیاست در ایران به خیال من چنین پیش رفته است: برکشیدن پایداری‌چی‌ها در برابر تمام صف‌بندی‌های دیگر سیاسی در ایران (از جمله
به این پدیده باید با تآمل و صبر نگاه کرد. چیزی در جامعه‌ی ایرانی در این سال‌ها ریشه دوانیده که جمهوری اسلامی سال‌های سال است
صف‌بندی‌های سیاسی یکسره به هم ریخته‌اند. جامعه ایرانی پوست انداخته است. جامعه مدنی چند پله بالغ‌تر شده است. اهل تحریم هنوز هستند. مدافعان سنتی جمهوری
داریم به آخر خط انتخابات می‌رسیم و خوب است نکاتی را که در این سه‌هفته به نظرم مهم بوده است یک بار دیگر این‌جا فهرست
