انتخابات در نیویورک: پیروزی غرور بر تحقیر

در نگاه اول، تشخیص این‌که خوبی کدام است و بدی کدام، شاید کار دشواری نباشد. هر کسی می‌تواند ادعا کند که می‌داند بر اساس منظومه‌ی

داشتم فیلمی را می‌دیدم در وب‌سایت بی‌بی‌سی فارسی که مصاحبه‌گونه‌ای است با اسماعیل خویی درباره‌ی انقلاب ایران. در انتهای مصاحبه، اسماعیل خویی، شعری می‌خواند که

این آواز، مو بر اندام هر صاحب‌دلی راست می‌کند. آدم را پرتاب می‌کند به دوردست‌های خاطره و خطر. از این آلبوم تنها آواز روی غزل

بخش دوم ناگفته پیداست که این نوع دغدغه‌ها برای کسانی که می‌خواهند اخلاقی زندگی کنند مهم است و برای کسی که به هیچ اصل اخلاقی

توضیح: این مطلب بخشی است از یک سلسله یادداشت که برای جمعی از دوستان اهل فضل قبلاً فرستاده شده است. چنان‌که پیش‌تر گفته بودم، بحث

می‌فرماید که: «و کأین من آیه فی السموات والأرض یمرون علیها و هم عنها معرضون» یعنی: صد نامه فرستادم، صد راه نشان دادم یا نامه

دیشب با حیرت تمام صفحه یا صفحاتی را در وب‌سایت بی‌بی‌سی فارسی کشف کردم که نام‌اش را گذاشته‌اند مدرسه‌ی روزنامه‌نگاری بی‌بی‌سی. این صفحات هم متن

یک قدم به جلو؛ یک قدم به عقب. «سرها بریده بینی، بی‌جرم و بی‌جنایت….» Flash Player upgrade required مطلب مرتبطی یافت نشد.

چهار شب است که کابوس می‌بینم. خواب و آسایش ندارم. ظاهر ماجرا خیلی ساده و پیش‌ پا افتاده است و هنوز خودم نمی‌فهمم که چرا

دیشب میان راه، آلبوم افشاری مرکب را بعد از مدت‌های درازی دوباره گوش می‌دادم. آواز زنده‌یاد ایرج بسطامی است و آهنگ‌سازی پرویز مشکاتیان. قطعه‌ی سوم،

امشب تا سحر، قاضی همدانی دست از سر من بر نمی‌دارد. دو چیز مرا سخت آزرده‌خاطر می‌کند: یکی این‌که خود به این ورطه بیفتم که

«…و آن کس که خواهد تا فرقِ میانِ کمالِ موسوی و کمالِ عیسوی و کمالِ محمدی – صلعم – بداند، کی شاید که پیش از

بارِ نخست نیست که از بوسعید مهنه می‌نویسم. بزرگ‌مردِ سوخته و قلندری راه‌رفته که هزاران درس حکمت و معرفت از کلام و عمل‌اش می‌توان هنوز

به دنبال شعری از محمود درویش می‌گشتم. در پی اصل عربی شعر بودم. کلمات‌اش – کلماتِ آن شعر خاص را – به یاد ندارم. ترجمه‌ی

در یادداشتِ پیشین‌ام ظاهراً از بند اول نوشته‌ام استنباط درستی نشده است. من هم مقصودم را خوب توضیح نداده‌ام. اول از همه این‌که من کماکان

۱. دیشب قبل از این‌که خواب‌ام ببرد، با خودم این بیت حافظ را می‌خواندم که: آتشِ زهدِ ریا / زُهد و ریا خرمنِ دین خواهد

آن‌چه می‌نویسم حاصل چند ساعتی تأمل و بازنگری در نوشته‌ای بود که ساعاتی پیش منتشر کرده بودم و نظرهایی که ذیل آن آمد، نشان داد

مازاریان عزیز دعوت کرده است به نوشتن از کتابی که این روزها می‌خوانیم. این روزها، سخت در حافظه‌ام و در کتاب‌ها به دنبال قطعه‌ای از

مالِ دنیا بد است؟ بد است آدم تنعم و تمولِ دنیوی داشته باشد؟ بله، به قول مولوی: چی‌ست دنیا؟ از خدا غافل بُدن نی قماش

اکبر گنجی در ادامه‌ی سلسله مقالات‌اش، مطلبی نوشته است با عنوان «معیارهای اسلام و مسلمانی» که ادامه‌ی بخش اول نقد او بر آراء محسن کدیور

این آواز ماهور را شجریان روی شعر فریدون مشیری خوانده است با آهنگسازی فریدون شهبازیان. گوینده‌ی برنامه هم البته سنگ تمام می‌گذارد در خواندن شعر.

این حال خراب را افتان و خیزان به سوی‌ات می‌بردم: افسانه‌خوان و قصه‌گو… ساعتکی پیش‌تر با خود می‌گفتم که: «خوشا با خود نشستن نرم‌نرمک اشکی

مدت‌هاست که هیچ موسیقی‌ای را نمی‌گذارم به محض باز شدن صفحه بخواند. امروز، قاعده را بر هم می‌زنم. بدون هیچ شرحی، چشمان‌تان را ببندید و

از دانشجویان ورودی سال ۷۲ دانشگاه فردوسی، کسی یادش هست که اردوی پیش-دانشگاهی آن سال کجا بود؟ گلمکان؟ اگر کسی خاطرش هست، خوب است یادآوری

وقتی می‌خوانی که: «چون به آخر فرد خواهی ماندن / خو نباید کرد با فرزند و زن»، پیامی که می‌گیری دایره‌اش حقیقتاً وسیع‌تر از فرزند

جملات تکان‌دهنده‌ای است: «…هیچ کاری آسان‌تر از این نیست که این‌گونه نقاب از مشکلی برداری که آن را «بی‌معنا» یا «شبه‌مشکل» معرفی کنی. تنها کاری

به این بیت از مولوی برخورد کردم: آن سخن‌های چو مار و کژدم‌ات مار و کژدم گشت و می‌گیرد دم‌ات کافی است کسی چند مرتبه

تازه جلسه‌ی جواب پس دادن به جان کین را تمام کرده‌ام. دو بخش از یک فصل طولانی را درس پس داده‌ام و باید تا ژانویه

چه حسنِ تصادفی! بانو اگر کلماتی از این غزل را از جایی نخوانده بود، یادِ این غزل نمی‌افتادم. این غزلِ حالِ امروزِ ما و توست.

این حکایتِ تازه‌ای نیست. تفاوت وبلاگ‌نویسی که با هویت واقعی‌اش می‌نویسد و کسی که نقابی بر روی دارد و نامی مستعار، چی‌ست؟ آن‌که مستعارنویس است

خدای‌ات عمر دهاد، ای دشمن! ای بدخواه! ای بدآموز! ای فتنه‌گر! ای خبرچین! ای آتش‌افروز! خدای‌ات عمر دهاد که ما را به سوی او می‌گردانی!

داشتم با خودم نقد وقت را سبک-سنگین می‌کردم و این بیت مدام می‌آمد و می‌رفت که: بیدلی در همه احوال خدا با او بود او

چندین ساعت است که موضوعی سخت ذهن‌ام را می‌آزارد. گویی چیزی از درون حکایت از داستانی پنهان دارد. ماجرایی گذشته است که نمی‌خواهم این‌جا چیزی