تا تو به دادِ من رسی، من به خدا رسیدهام! این نوشته البته که مخاطب دارد. مخاطبش محبوب ازل و ابد است. روی این سخن به هیچ وجه با خاکیان و زمینیان نیست. روزگارمان به دی ۱, ۱۳۸۲
هنوز . . . لاله میدمد از خونِ دیدهی فرهاد از میهمانیِ یلدای ایرانیانِ اینجا بازگشتهام و هنوز شب است. شبِ من امشب عجیب یلداست! تلخی میکنند این شبها و بدتر از هر شبی امشب: دی ۱, ۱۳۸۲