مرداد ۶, ۱۳۸۲

دل به امید صدایی که مگر در تو رسد ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد آخر: گلِ گلدونِ من شکسته در باد .

صبح روزگارانِ تارِ ما بس دیر مانده است و در این ظلمات که امید کورسویی هم در این تباهی‌ها نمی‌رود، روزگاری دلِ دیوانه را به

در پیِ مطلبی که مدتی پیش برای سخنان خسرو ناقد در خصوص سید حسین نصر نگاشته بودم، ناقد در صفحه‌اش در بخش نامه‌ها مطلب را