اسفند ۹, ۱۳۸۷

حال و روزی داریم با این شعر شفیعی: بخوان به نام گلِ سرخ، در صحاری شب که باغ‌ها همه بیدار و بارور گردند بخوان، دوباره

چند ساعتی است که ذهن‌ام درگیر ابیاتی از حافظ است: دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود… با خودم فکر می‌کردم که این غزل چه جهانی