فروردین ۲۲, ۱۳۸۷

نسخه‌ی خویش

دیدم‌اش خرم و خندان… گفت: «می‌دانی چرا بعضی وقت‌ها غم پنجه در جان‌ات می‌اندازد؟». گفتم: «خوب غم است دیگر! سرشت آدمی این‌طور است». گفت: «نه!