شهریور ۲, ۱۳۸۵

این روزها زمین و آسمان‌اش با هم یکی شده است انگار. گویی دارد روی زمین شانه‌ به شانه‌ی خودِ خدا راه می‌رود! برای هر حرفی،

اصلاً این شکل و شمایل با طبیعت‌ِ او سازگار نبود. این‌گونه ندیده بودم‌اش: آشفته، هم به روی و هم به موی! یک جور شیداییِ زمینی